George Orwell - 1984

na varmama konusunda çok yetenekli olmayı gerektiriyordu.
Zekilik kadar aptallık da gerekliydi, ama aptalca
davranmak da zekice davranmak kadar zordu.
Bu arada, bir yandan da, kendisini ne zaman kurşuna
dizeceklerini merak ediyordu. O'Brien, "Her şey sana bağlı,"
demişti; ama kendisini kurşuna dizmelerini bilinçli olarak
hızlandıramayacağını biliyordu. On dakika sonra da
olabilirdi, on yıl sonra da. Onu yıllarca hücre hapsinde tutabilirler,
bir çalışma kampına gönderebilirler ya da bazen
yaptıkları gibi bir süreliğine salıverebilirlerdi. Kurşuna
dizmeden önce, tutuklanışı ve sorgulanışı sırasında yapılanların
baştan sona yeniden uygulanması da pekâlâ mümkündü.
Kesin olan bir tek şey vardı, o da ölümün beklediği
bir anda gelmeyeceğiydi. Şimdiye kadarki yapılagelişe bakılırsa,
arkadan vurdukları anlaşılıyordu; gerçi bundan hiç
söz edilmiyordu, açıkça söylendiği hiç duyulmamıştı, ama
her nasılsa biliniyordu: Koridorda bir hücreden öbürüne
giderken, hiç uyarmadan enseden vuruyorlardı.
Bir gün −"gün" demek doğru değildi belki de, gece
yarısı da olabilirdi− tuhaf ama mutluluk veren bir rüya
görmüştü. Kurşunun her an sıkılabileceğini bilerek koridorda
yürüyordu. Kurşunu birazdan sıkacaklarını biliyordu.
Her şey çözülmüş, hale yola girmiş, uzlaşılmıştı.
Artık hiçbir kuşku, hiçbir tartışma, hiçbir acı, hiçbir korku
kalmamıştı. Bedeni sağlıklı ve güçlüydü. Güneşli bir
havada yürüyüşe çıkmışçasına, keyifle yürüyordu. Artık
Sevgi Bakanlığı'nın dar beyaz koridorlarında değildi, verilen
ilaçların etkisiyle kendinden geçtiğinde olduğu gibi,
gün ışığıyla aydınlanan, bir kilometre genişliğinde bir geçitte
yürüyordu. Altın Ülkedeydi, tavşanlar tarafından
kemirilmiş eski bir çayırın ortasından geçen bir patikada
yürüyordu. Bodur, süngersi turbalığı ayaklarının altında,
ılık gün ışığını yüzünde duyumsuyordu. Çayırın kıyısındaki
karaağaçlar hafif rüzgârda salınıyor, biraz daha öte-