George Orwell - 1984

ğünde, acıyı kendi bedeninde duyar gibi olmuştu.
"Canınız yandı mı?" dedi.
"Bir şey yok. Kolum. Geçer şimdi."
Kız, konuşurken, titriyor gibiydi. Beti benzi atmıştı.
"Kırık falan yoktur umarım."
"Yok, iyiyim. Canım yandı, o kadar."
Elini Winston'a uzattı, Winston elinden tutup kalkmasına
yardım etti. Yüzünün rengi biraz olsun yerine
gelmişti, çok daha iyi görünüyordu.
"Bir şeyim yok," diye kestirip attı. "Bileğimi burktum
galiba. Teşekkürler, yoldaş!"
Sonra da, hiçbir şey olmamışçasına yürüyüp gitti.
Her şey yarım dakika içinde olup bitmişti. İnsanların
duygularını yüzlerinden belli etmemeleri nerdeyse içgüdüsel
denebilecek bir alışkanlık olmuştu, kaldı ki olay
tele-ekranlardan birinin tam karşısında meydana gelmişti.
Yine de, Winston bir anlık şaşkınlığını gizleyebilmek
için akla karayı seçmişti, çünkü kızın ayağa kalkmasına
yardım ettiği iki üç saniye içinde kız kaşla göz arasında
eline bir şey tutuşturmuştu. Bilerek yaptığı apaçıktı. Küçük,
yassı bir şeydi. Tuvaletin kapısından girerken elindekini
cebine attı ve parmaklarının ucuyla yokladı. Katlanmış
bir kâğıt parçasıydı.
Pisuarın önünde dikilirken, parmaklarıyla kâğıdı açmayı
becerdi. Belli ki, bir mesaj yazılıydı kâğıtta. Bir an,
tuvaletlerden birine girip hemen okumak geçti kafasından.
Ama bunun tam bir çılgınlık olacağını çok iyi biliyordu.
Hiç kuşku yok ki, tuvaletlerdeki tele-ekranlar
sürekli izleniyordu.
Odacığına dönüp oturdu, kâğıt parçasını rastgele
masanın üstündeki öteki kâğıtların arasına attı, gözlüğünü
takıp söyleyaz'ı kendine doğru çekti. "Beş dakika,"
dedi kendi kendine, "hiç değilse beş dakika!" Yüreği yerinden
oynamıştı sanki, küt küt atıyordu. Bereket, elinde