George Orwell - 1984

Winston, "Buralarda bir yerde bir dere yok mu?"
diye fısıldadı.
"Haklısın, var. Yandaki çayırın ucunda. Üstelik balıklar
var içinde, çok iri balıklar. Söğütlerin altındaki gölcüklerde
kuyruklarını çırparak dolaştıklarını görebilirsin."
"Sanki Altın Ülke," diye mırıldandı Winston.
"Altın Ülke mi?"
"Boş ver. Bazen rüyama giren bir görünüm."
"Şuraya bak!" diye fısıldadı Julia.
Biraz ileride, göz hizasındaki bir dala bir ardıçkuşu
konmuştu. Herhalde onları görmemişti. Ardıçkuşu gün
ışığında, onlar ise gölgedeydiler. Kanatlarını iki yana açtıktan
sonra özenle kapattı, güneşi selamlarcasına başını
eğip kaldırdı ve bir güzel şakımaya başladı. İkindi sessizliğinde
insanı şaşkına çeviren bir ses çıkartıyordu. Winston
ile Julia büyülenmişçesine birbirlerine sarıldılar.
Ardıçkuşunun ezgisi, bir kez olsun tekrara düşmeden,
şaşırtıcı çeşitlemelerle sürüp gidiyordu; tüm hünerlerini
göstermek istiyor gibiydi. Bazen birkaç saniye susup
kanatlarını açıp kapatıyor, sonra benekli gerdanını şişirip
yeniden ötmeye başlıyordu. Winston kendinden geçmişçesine
seyrediyordu. Bu kuş kimin için, niçin ötüyordu?
Ortalıkta ne eşi vardı ne de bir rakibi. Neydi onu böyle
korunun kıyısında bir dala kondurup bir başına söyleten?
Birden, Winston'ın aklına, yakınlarda bir yerde gizli
bir mikrofon olabileceği geldi. O kadar alçak sesle konuşmuşlardı
ki, sesleri duyulmuş olamazdı; ama ardıçkuşunun
sesi duyuluyor olabilirdi. Belki de, aletin öbür ucunda
ufak tefek, böceksi bir adam, dikkat kesilmiş, can kulağıyla
bunu dinliyordu. Ama su gibi akıp giden ezgi, çok
geçmeden, Winston'ın kafasındaki tüm kuşkuları aldı
götürdü. Sanki tepesinden dökülen sular bedenini baştan
ayağa yıkıyor, yaprakların arasından süzülen gün ışığına
karışıyordu. Artık düşünmeyi bırakmış, yalnızca du-