George Orwell - 1984

gündeme getiriyor, geçmişe geri dönmek için bitmek bilmeyen,
umarsız bir çaba gösteriyordu. Ağarmış, yağlı
saçları yeleyi andıran, gözlerinin altı torba torba, yüzü
kırış kırış, kalın zenci dudaklı, ızbandut gibi bir adamdı.
Bir zamanlar müthiş güçlü olsa gerekti; oysa şimdi o iri
gövdesi bükülmüş, yassılmış, pırtlamış, her yanı sarkmıştı.
Herkesin gözlerinin önünde yıkılan, çöküp giden bir
dağı andırıyordu.
Saat on beşti, kahve bu saatlerde tenha olurdu.
Winston şimdi o saatte neden kahvede olduğunu anımsayamıyordu.
İçeride in cin top oynuyordu. Tele-ekrandan
cangıl cungul bir müzik sesi geliyordu. Üç adam, bir
köşede, nerdeyse hiç kımıldamadan, ağzını açmadan
oturuyordu. Garson, kimsenin istemesine kalmadan, biten
cinleri tazeliyordu. Yanlarındaki masada bir satranç
tahtası duruyordu; taşlar yerlerine yerleştirilmiş, ama hiç
oynanmamıştı. Az sonra, tele-ekranlarda bir şey olmuştu.
Çalmakta olan ezgiyle birlikte müziğin tonu da değişmişti.
Tarif edilmesi zor bir nağme duyulmuştu. Tuhaf,
çatlak, alaycı bir nağme: Winston, sararmış nağmeler,
diye geçirmişti içinden. Çok geçmeden, tele-ekrandan
bir şarkı yükselmişti:
Güzelim kestane ağacının altında
Ben seni sattım, sen de beni havada:
Onlar yatar orada, bizler burada
Güzelim kestane ağacının altında.
Hiçbiri istifini bozmamıştı. Ama Winston, Rutherford'un
yıkıntıya dönmüş yüzüne yeniden bakınca, gözlerinin
dolu dolu olduğunu görmüştü. Çok geçmeden
de, içi titreyerek, ama neden titrediğini de anlayamadan,
Aaronson ile Rutherford'un burunlarının kırık olduğunu
fark etmişti ilk kez.