George Orwell - 1984

makla, metroda bir yer kapmak için itişip kakışmakla,
delik çorapları yamamakla, bir tatlandırıcı tableti için
yalvar yakar olmakla, sigara izmaritleri biriktirmekle geçiyordu.
Parti'nin erişmeye çalıştığı ülkü, muazzam,
dehşetengiz ve heybetli bir şeydi: ürkünç makineler ve
korku salan silahlardan oluşan bir çelik ve beton dünyası;
uygun adım yürüyen, hepsi aynı şeyleri düşünen ve
aynı sloganları atan, durmadan çalışan, savaşan, zafer kazanan,
zulmeden bir savaşçılar ve bağnazlar ulusu; hepsinin
yüzü birbirine benzeyen üç yüz milyon insan. Gerçeğe
gelince; gerçek, karnı karnına geçmiş insanların su
alan ayakkabılarıyla dolanıp durdukları, lahana ve hela
kokusundan geçilmeyen, derme çatma on dokuzuncu
yüzyıl evlerinde oturdukları köhnemiş, kasvetli kentlerdi.
Londra, Winston'ın gözünün önüne gelir gibi oldu;
milyonlarca çöp tenekesinin kapladığı, koskocaman, harabeye
dönmüş kentin görüntüsü, yüzü kırışıklarla dolu,
süpürge saçlı, tıkalı lavaboyu açmaya çabalayan Bayan
Parsons'ın görüntüsüne karıştı.
Yine uzanıp ayak bileğini kaşıdı. Tele-ekranlar sabahtan
akşama kadar sayıp döktükleri iç bayıltıcı istatistiklerle,
insanların artık daha çok yiyecek, daha çok giysi,
daha iyi evler, daha çok eğlence olanağı bulabildiklerini,
elli yıl önceye oranla daha uzun yaşayıp daha az çalıştıklarını,
daha yapılı, daha sağlıklı, daha güçlü, daha mutlu,
daha zeki olduklarını, daha iyi eğitim gördüklerini kanıtlamaya
çabalıyordu. İşin ilginci, bu söylenenleri doğrulamanın
da, çürütmenin de mümkün olmamasıydı. Örneğin,
Parti, bugün yetişkin proleterlerin yüzde kırkının
okuma yazma bildiğini ileri sürüyordu; söylenenlere bakılırsa,
bu oran Devrim'den önce yüzde on beşi geçmiyordu.
Parti, çocuk ölümlerinin Devrimden önce binde üç
yüz iken, bu oranın artık binde yüz altmışa düştüğünü
öne sürüyordu; istatistikler böyle sürüp gidiyordu işte.