George Orwell - 1984

Saint Pancras İstasyonu'nun bulunduğu yerin kuzeyine
ve doğusuna düşen, gün görmez, kör karanlık kenar mahallelerden
birindeydi. Sıçan deliklerini andıran kırık dökük
kapıları doğruca kaldırıma açılan küçük, iki katlı evlerin
sıralandığı, taş döşeli bir sokakta yürüyordu. Taşların
aralarında yer yer kirli su birikintileri oluşmuştu. Karanlık
eşiklerin ardı önü, sokağın iki yanındaki dar aralıklar
mahşer gibiydi: serilip serpilmiş, sürüp sürüştürmüş
kızlar, onların peşinden ayrılmayan delikanlılar, kızların
on yıl sonra neye benzeyeceklerinin kanıtı, göbek salmış,
paytak kadınlar, kocaman ayaklarını sürüyerek yürüyen
iki büklüm ihtiyarlar, kirli su birikintilerinin içinde oynarken
analarının öfkeli bağırtılarıyla çil yavrusu gibi dağılan,
yalınayak başı kabak çocuklar. Sokağa bakan camların
pek çoğu kırıktı, tahtalarla kapatılmıştı. İnsanların
çoğunun Winston'a aldırış ettiği yoktu; bazıları ise ürkek
bir merakla, göz ucuyla bakıyorlardı. Bir kapının ağzında,
kadana gibi iki kadın, ıstakoz gibi olmuş kollarını önlüğünün
üstünde kavuşturmuş, gevezelik ediyordu. Winston
yanlarından geçerken, kulağına birkaç laf çalındı.
"'Evet, hakkın var,' dedim karıya. 'Başım gözüm üstüne,
ama benim yerimde olaydın sen de aynını yapardın.
Atıp tutmak kolay. Bendeki dertler sende olaydı görürdüm
seni.'"
"Hay, aklınla bin yaşa, kardeşim. Helal olsun, valla.
Fazla yüz vermiyceksin böylelerine."
Cırlak sesler birden kesiliverdi. Kadınlar, önlerinden
geçen Winston'ı düşmanca bakışlarla süzdüler. Aslında,
tam olarak düşmanlık da denemezdi buna; insanların,
yanlarından geçen ne idüğü belirsiz bir hayvan karşısındaki
temkinliliği, bir anlık sakınganlığı vardı bakışlarında.
Böyle bir sokakta Parti'nin mavi tulumlarına pek sık
rastlanmazdı. Belirli bir işiniz olmadıkça, böyle yerlerde
dolaşmak pek akıllıca sayılmazdı. Kaldı ki, devriyelerle