George Orwell - 1984

ile ancak sesleri alabilirdi. Öğleden sonranın en sıcak,
en durağan saatleriydi. Güneş yakıp kavuruyordu, Winston'ın
yüzü ter içindeydi. Ve birden kafasında bir şimşek
çaktı ...
"Şöyle bir itiverseydin ya!" dedi Julia. "Ben olsam
iterdim."
"Evet, canım, sen olsan iterdin. Şimdiki aklım olsa
ben de iterdim. Ne bileyim, belki de itmezdim, emin
değilim."
"İtmediğine pişman mısın?"
"Evet. Sonuçta pişmanım itmediğim için."
Toz içindeki yerde yan yana oturuyorlardı. Julia'yı
kendine çekti. Julia başını onun omzuna yasladı; saçının
hoş kokusu güvercin pisliği kokusunu bastırdı. Çok genç,
diye düşündü Winston, hâlâ hayattan beklediği bir şeyler
var, başına bela olan birini uçurumdan aşağıya itmenin
hiçbir şeyi çözmeyeceğini anlayamıyor.
"Aslında hiçbir şey fark etmezdi," dedi.
"Öyleyse neden pişmansın itmediğine?"
"Sırf bir şey yapmayı hiçbir şey yapmamaya yeğlediğim
için. Şu oynadığımız oyundan kazançlı çıkmamız
olanaksız. Kimi yenilgiler kimilerinden daha iyi olabilir,
o kadar."
Winston, Julia'nın omuz silkişinden kendisine katılmadığını
anladı. Ne zaman bu tür şeyler söylemeye kalksa,
Julia karşı çıkıyordu. Bireyin hep yenik düşmesinin
bir doğa yasası olduğunu kabullenmeye yanaşmıyordu.
Aslına bakılırsa, kendisinin de yenilgiye yazgılı olduğunu,
Düşünce Polisi'nin önünde sonunda onu da yakalayıp
öldüreceğini fark ediyor, ama insanın dilediği gibi
yaşayabileceği gizli bir dünya kurmasının mümkün olduğuna
inanmaktan da vazgeçemiyordu. Şanslı, uyanık
ve cesur olmak yeterliydi. Mutluluk diye bir şey olmadığını,
zaferi şu yaşadıkları hayatta asla göremeyeceklerini,