George Orwell - 1984

makla, yemek pişirmekle, ortalığı temizlemekle, eşyaları
cilalayıp parlatmakla, sökükleri dikmekle geçiyordu. Buna
karşın, hâlâ şarkı söylüyordu. Winston'ın kadına duyduğu
gizemli saygı, nedendir bilinmez, bacaların ardında
sonsuzca uzanıp giden soluk, bulutsuz göğün suretine
karışıyordu. Burada olduğu gibi Avrasya'da da, Doğuasya'da
da gökyüzünün herkes için bir olması ne kadar
tuhaftı. O göğün altındaki insanlar da birbirlerine çok
benziyorlardı; her yerde, yeryüzünün dört bir yöresinde,
birbirlerinin varlığından habersiz, aralarına nefret ve yalan
duvarları girmiş, ama yine de birbirinin aynı olan;
düşünmeyi hiçbir zaman öğrenmedikleri halde, bir gün
dünyayı altüst edebilecek gücü yüreklerinde, içlerinde,
kaslarında biriktirmekte olan yüz milyonlarca insan yaşıyordu.
Umut, varsa eğer, proleterlerdeydi! Winston, daha
kitabı sonuna kadar okumamış olmasına karşın, Goldstein'ın
son mesajının bu olduğunu anlamıştı. Gelecek
proleterlerindi. Peki, vakti geldiğinde proleterlerin kuracağı
dünyanın, kendisine, Winston Smith'e Parti'nin
dünyası kadar yabancı gelmeyeceğinden emin olabilir
miydi? Evet, olabilirdi, çünkü o dünya hiç değilse aklın
ağır bastığı bir dünya olacaktı. Eşitliğin olduğu yerde akıl
ağır basabilirdi. Bu, önünde sonunda gerçek olacaktı, güç
bilince dönüşecekti. Proleterler ölümsüzdü, avludaki şu
yiğit insana baktığında bundan kuşku duymuyordun. Er
geç uyanacaklardı. Bunun gerçekleşmesi için bin yıl geçmesi
de gerekse, her şeye karşın hayatta kalacaklar,
Parti'nin paylaşmadığı ve öldüremediği o canlılığı kuşlar
gibi bedenden bedene aktaracaklardı.
Winston, "O ilk gün, ormanın kıyısında bizim için
şakıyan o ardıçkuşunu anımsıyor musun?'' diye sordu.
"Bizim için şakımıyordu ki," diye yanıtladı Julia.
"Kendi keyfine şakıyordu. Kendi keyfine bile değil. Öylesine
şakıyordu işte."