George Orwell - 1984

'Ödesene şu borcunu,' diye çalar çanları Old
Bailey'nin,
'Hele bir zengin olayım,' diye çalar çanları
Shoreditch'in.'
"Demek son dizeyi biliyorsunuz!" diye atıldı Winston.
"Evet, son dizeyi biliyorum. Eh, artık gitmeniz gerekiyor
sanırım. Ama bir dakika. Şu tabletlerden bir tane
de size versem iyi olacak."
Winston yerinden kalkarken, O'Brien elini uzattı.
Elini o kadar sert sıktı ki, Winston parmakları kırılıyor
sandı. Kapıdan çıkarken dönüp baktığında, O'Brien artık
onu kafasından silmeye hazırlanır gibiydi. Eli tele-ekranın
düğmesinde, bekliyordu. Winston, O'Brien'ın arkasında,
yeşil başlıklı lambasıyla yazı masasını, söyleyaz'ı
ve ağzına kadar kâğıt dolu telgraf sepetlerini gördü. Olay
bitmişti. Belli ki, O'Brien az sonra Parti'yle ilgili yarım
kalmış, çok önemli işlerin başına dönecekti.
IX
Winston yorgunluktan pelte gibi olmuştu. Pelte gibi
sözü, halini çok iyi anlatıyordu. Aklına öylesine gelivermişti.
Vücudu pelte gibi gevşemekle kalmamış, pelte gibi
saydamlaşmıştı da. Sanki elini kaldırıp baksa, içinden
ışığı görebilecekti. Çalışmaktan pestili çıktığı için, sanki
kan ve lenf damarları olduğu gibi boşalmış, geriye sinirler,
kemikler ve deriden oluşan kırılgan bir yapı kalmıştı.
Tüm duyuları ayağa kalkmış gibiydi. Tulumu sürtündükçe
omuzlarını örseliyor, kaldırımda yürürken