George Orwell - 1984

an, kızın elini tüm ayrıntılarıyla tanımasına yetti. Uzun
parmaklarını, biçimli tırnaklarını, çalışmaktan nasır tutmuş
avcunu, bileğinin altındaki yumuşacık teni keşfetti.
Artık yalnızca dokunarak bile tanıyabilirdi bu eli. Birden,
kızın gözlerinin ne renk olduğunu bilmediğini düşündü.
Herhalde kahverengiydiler, ama siyah saçlılar bazen mavi
gözlü de olabiliyorlardı. İçinden dönüp bakmak geçtiyse
de, böylesi bir çılgınlığı göze alamadı. Elleri birbirine
sımsıkı kenetlenmiş, yüzlerce gövde arasında sıkışıp kaybolmuş,
gözlerini öylece karşıya dikmişlerdi; kızın gözleri
yerine, ihtiyar tutsağın kederli gözleri, yüzünü örten saçlarının
arasından, Winston'a bakıyordu.
II
Winston, dallar arasından vuran ışıkla bir aydınlanan,
bir gölgeye gömülen dar bir yolda, altın rengi su
birikintilerine basarak koşar adım yürüyordu. Solundaki
ağaçların altındaki toprak çançiçeklerinden görünmüyordu.
Hava insanın tenini okşuyordu sanki. Mayısın ikisiydi.
Ormanın derinliklerinden tahtalı güvercinlerin cıvıltıları
geliyordu.
Biraz erken gelmişti. Yolu bulmakta en küçük bir
güçlük çekmemişti; belli ki kız bu konuda deneyimliydi,
o yüzden her zamanki kadar korkmuyordu Winston.
Kız güvenli bir yer bulmuş olmalıydı. Doğrusu, kırsal
yörelerin Londra'dan daha güvenli olduğu söylenemezdi.
Gerçi buralarda hiç tele-ekran yoktu, ama bir yerlere
yerleştirilmiş olabilecek gizli mikrofonlardan sesinizi
kaydedip tanıyabilirlerdi; üstelik, kimsenin dikkatini
çekmeden bir başınıza yolculuk etmeniz hiç de kolay