George Orwell - 1984

aptal olmasaydı, ne yapar eder, onu Düşünce Polisi'ne
ihbar ederdi. Ama Katharine'i o sırada asıl aklına düşüren,
öğleden sonranın boğucu sıcağında alnının terlemiş
olmasıydı. Julia'ya, on bir yıl önce yine yakıcı bir öğleden
sonra olanı ya da daha doğrusu olamayanı anlatmaya
başladı.
Evlenmelerinin üzerinden üç dört ay geçmişti. Kent
dolaylarında çıktıkları bir toplu doğa yürüyüşünde yollarını
kaybetmişlerdi. Aslında öbürlerinden yalnızca birkaç
dakika geride kalmalarına karşın, yanlış yola sapmışlar,
sonunda kendilerini eski bir kireçtaşı ocağının kıyısında
bulmuşlardı. Dibinde iri kaya parçalarının bulunduğu,
on beş yirmi metrelik dik bir çukurun başındaydılar.
Ortalıkta yolu soracakları hiç kimse yoktu. Katharine,
kaybolduklarını anlar anlamaz çok tedirgin olmuştu. Yürüyüşteki
şamatacı kalabalıktan bir an uzak kalmak bile
onda bir suçluluk duygusu uyandırmıştı. Geldikleri yoldan
çabucak geri dönmek, ötekilerin gittiği yönü bir an
önce bulmak istiyordu. Ama tam o sırada Winston'ın gözüne,
altlarındaki sarp kayalığın çatlakları arasında bitmiş
yabani çiçekler çarpmıştı. Aynı kökten çıkan bir çiçek
öbeği iki renkliydi, mor ve kiremit rengiydi. Winston,
daha önce hiç böyle bir şey görmemiş olduğundan,
gelip görmesi için Katharine'e seslenmişti.
"Baksana, Katharine! Şu çiçeklere bak. Şu dipteki
öbek. Görüyor musun, iki ayrı renkteler!"
Katharine, tam oradan uzaklaşırken öfkeyle geri
dönmüş, kayalığın başına gelip eğilerek Winston'ın gösterdiği
yere bakmıştı. Winston biraz gerisinde duruyor,
düşmesin diye belinden tutuyordu. O anda birden ne
kadar yapayalnız olduklarını fark etmişti. Ortalıkta hiç
kimse olmadığı gibi, ne bir yaprak hışırtısı duyuluyordu
ne de bir kuş sesi. Böyle bir yerde gizli bir mikrofon bulunması
olasılığı çok düşüktü; kaldı ki, mikrofon olsa