George Orwell - 1984

geri yürümeye başladı. Genç kız yanından geçip gideli
yalnızca birkaç dakika olmuştu, koşsa ona yetişebilirdi.
İzini sürüp tenha bir yerde kıstırabilir, sonra da bir kaldırım
taşıyla kafasını ezebilirdi. Aslında cebindeki iri cam
parçası da bu işi görebilirdi. Ama çabucak vazgeçti bu
düşünceden, çünkü zor kullanmayı aklından geçirmek
bile dayanılmaz gelmişti. Üstelik koşması da, birine vurması
da olanaksızdı. Kaldı ki, kız hem genç hem de güçlü
kuvvetliydi, kendini savunması işten bile değildi. Bu
arada, kendini hemen Dernek Merkezi'ne atmayı ve kapanıncaya
kadar orada kalmayı geçirdi aklından; böylece
akşam boyunca orada olduğunu kanıtlayabilirdi. Ne ki,
bu da olanaksızdı. Kendini çok bitkin hissediyordu. Bir
an önce eve gitmekten, oturup sakinleşmekten başka bir
şey istemiyordu.
Eve vardığında akşamın onunu geçiyordu. Ana girişin
ışıkları on bir buçukta söndürülürdü. Mutfağa gitti,
bir çay fincanı Zafer Cini'ni mideye indirdi. Oturma
odasındaki girintide bulunan masanın başına oturup
çekmeceden günceyi çıkardı. Ama hemen açmadı. Teleekranda,
bir kadın ciyak ciyak bağırarak milliyetçi bir
şarkı söylüyordu. Oturduğu yerde gözlerini defterin ebrulu
kapağına dikerek kulaklarını tele-ekrandan gelen
sese tıkamaya çalıştı, ama boşuna.
Sizi götürmek için gece gelirlerdi, her zaman geceleri.
En doğrusu, sizi ele geçirmelerine fırsat vermeden canınıza
kıymaktı. Besbelli, bazıları böyle yapmıştı. Ortadan
kaybolanların birçoğu aslında intihar etmişti. Ama ateşli
silahların ya da çabuk ve kesin etki eden zehirlerin asla
bulunamadığı bir ortamda insanın intihar edebilmesi için
gözü dönecek kadar umarsız olması gerekiyordu. Acı ve
korkunun biyolojik yararsızlığını, tam da özel bir çaba
göstermek gerektiğinde hemen her zaman donup kalan
insanın bedeninin ihanetini nerdeyse şaşkınlıkla geçirdi