George Orwell - 1984

derin çizgiler, yüzünü kaba ve yorgun gösteriyordu. Winston'ın
sandığından yaşlıydı; kırk sekiz elli yaşlarında olmalıydı.
Üstünde rakamların bulunduğu bir kadranın
kolunu tutuyordu.
"Sana demiştim," dedi O'Brien, "bir daha ancak burada
buluşuruz diye."
"Evet," dedi Winston.
O'Brien'ın elini hafifçe oynatışı dışında hiçbir uyarı
gelmeden, bedenini bir acı dalgası kapladı. Olup biteni
göremediği için ürkütücü bir acıydı, bunun kendisini
öldürebileceğini hissediyordu. Kaldı ki, gerçekten böyle
bir şey yapılıyor muydu, bu acı elektrik vererek mi
sağlanıyordu, ayırdında değildi; ama bedeni paramparça
oluyor, eklemleri yavaş yavaş birbirinden ayrılıyordu.
Acıdan alnı tere batmıştı, ama belkemiğinin kopmak
üzere olduğunu duyumsaması onu çok daha fazla korkutuyordu.
Mümkün olduğu kadar sesini çıkarmamaya
çalışarak dişlerini sıktı, burnundan derin bir nefes aldı.
O'Brien, gözlerini yüzünden ayırmadan, "Korkuyorsun,"
dedi, "birazdan bir yerinin kopacağından korkuyorsun.
Özellikle de belkemiğinin kopacağından. Omurlarının
birbirinden ayrıldığını, omurlarındaki sıvının aktığını
görür gibi oluyorsun. Aklından geçen bu, öyle değil mı,
Winston?"
Winston yanıt vermedi. O'Brien kadranın kolunu
geri çekti. Acı, geldiği gibi gidiverdi.
"Kırktaydı," dedi O'Brien. "Bu kadrandaki rakamların
yüze kadar çıktığını görebilirsin. Bu konuşmamız boyunca
lütfen aklından çıkarma: Sana istediğim anda, istediğim
kadar acı verebilirim. Bana yalan söylediğin, kaçamaklı
yanıtlar vermeye kalktığın, hatta her zamanki
zekâ düzeyinin altına düştüğün anda acıdan çığlığı basarsın.
Anlaşıldı mı?"
"Anlaşıldı," dedi Winston.