George Orwell - 1984

nerdeyse kayıplara karışırken, evin iki girişi olduğunu,
yan sokağa açılan arka avludan da girilebileceğini eklemişti.
Pencerenin altında birisi şarkı söylüyordu. Winston,
muslin perdenin ardına gizlenerek dışarıya bir göz attı.
Haziran güneşinin ısıttığı avluda, kaslı kolları pençe pençe
olmuş, bir Norman sütunu kadar oturaklı, heyula gibi
bir kadın, belinde çuval bezinden bir önlük, bir çamaşır
leğeni ile çamaşır ipi arasında mekik dokuyarak, yukarıdan
bebek bezi olduğu anlaşılan beyaz, dört köşe örtüleri
mandallıyordu. Mandalları ağzından çıkardığında, kalın,
tok bir sesle şarkı söylüyordu:
Beyhude bir hayaldi,
Nisan güneşi gibi geldi geçti,
Bir bakış, bir söz aklımı çeldi,
Gönlümü çaldı, çekti gitti.
Şarkı haftalardır Londra'nın tepesine çökmüştü.
Müzik Dairesi'nin alt bölümlerinden birinde proleterler
için yayımlanan, tıpkısının aynısı sayısız şarkıdan biriydi.
Bu şarkıların sözleri, güfteyazar denen bir aygıt tarafından
insan eli değmeden yazılıyordu. Ama kadın öyle güzel
söylüyordu ki, o rezil şarkı handiyse kulağa hoş geliyordu.
Winston, kadının söylediği şarkıyı ve ayakkabılarının
taş avluda çıkardığı sesi, sokaktaki çocukların çığlıklarını,
trafiğin uzaklardan gelen uğultusunu bile duyabiliyordu,
ama tele-ekran olmadığından odanın içinde
çıt çıkmıyordu.
Bir kez daha, delilik bu, delilik, delilik, diye geçirdi
içinden. Buraya, yakayı ele vermeden, olsa olsa birkaç
hafta gelebilirlerdi. Ama tümüyle kendilerine ait, üstelik
bir evin içinde ve yakınlarda gizli bir yere sahip olmanın
çekiciliğine dayanamamışlardı. Bir süre kilisenin çan ku-