George Orwell - 1984

ir boşalmıştı ki, ancak sırtüstü uzanıp art arda derin
derin nefes aldıktan sonra soluklanabildi. Öksürmekten
damarları şişmiş, varis çıbanı kaşınmaya başlamıştı.
Cırlak bir kadın sesi, "Otuz kırk yaş arasındakiler!"
diye ciyakladı. "Otuz kırk yaş arasındakiler! Lütfen yerlerinize
geçin. Otuz kırk yaş arasındakiler!"
Winston, cimnastik giysileri giymiş, lastik pabuçlu,
ince yapılı ama kaslı, genççe bir kadının görüntüsünün
belirdiği tele-ekranın karşısında hemen hazır ola geçti.
Kadın, "Kolları bükün ve uzatın!" diye gürledi. "Benim
gibi yapacaksınız. Bir, iki, üç, dört! Bir, iki, üç, dört!
Hadi bakalım, yoldaşlar, canlanın biraz! Bir, iki, üç, dört!
Bir, iki, üç, dört!..."
Öksürük nöbetinin sancısı, rüyanın Winston'da
uyandırdığı duyguları tümden silememişti; üstelik cimnastiğin
ritmik hareketleri nedense o duyguları diriltiyordu.
Yüzünde Beden Alıştırmaları için uygun görülen
o sert ama hoşnut bakış, kollarını kaldırıp indirirken, çocukluğunun
belli belirsiz günlerini kafasında yeniden
canlandırmaya çalışıyordu. Ama hiç de kolay değildi. Ellilerin
sonlarının ötesinde her şey silikleşiyordu. Olup
bitenlerle ilgili hiçbir kayıt olmayınca, insanın kendi yaşamının
ana çizgileri bile belirsizleşiyordu. Büyük olasılıkla
hiç olmamış büyük olayları anımsıyordunuz, olayların
ayrıntılarını anımsıyor, ama meydana geldikleri ortamı
çıkaramıyordunuz, araya hiçbir şey anımsayamadığınız
büyük boşluklar giriyordu. Anlaşılan, o zamanlar
her şey farklıydı. Ülkelerin adları ve haritadaki biçimleri
bile farklıydı. Örneğin, o günlerde Havaşeridi Bir'e Havaşeridi
Bir denmiyordu; İngiltere ya da Britanya deniyordu,
ama Londra'ya o zaman da Londra dendiğinden
nerdeyse emindi.
Winston, ülkesinin savaşta olmadığı bir dönemi
anımsamıyordu, ama çocukluğunda uzunca bir barış dö-