George Orwell - 1984

çoğunun gönderilmeyi bekledikleri çalışma kampları dillerden
düşmüyordu. Söylenenlere bakılırsa, adamını bulursan
ve işini bilen biriysen, çalışma kamplarında "geçinip
gidebilirdin". Rüşvetin, adam kayırmanın, haraççılığın
her türlüsü kol geziyordu, eşcinsellik ve fuhuştan geçilmiyordu,
gizli gizli patatesten alkol bile imal ediliyordu. Kilit
yerlere yalnızca adi suçlular, özellikle de bir çeşit beylik
oluşturan soyguncular ve caniler getiriliyordu. Bütün iğrenç
işler ise siyasilere yaptırılıyordu.
Tutukevinden her çeşit mahkûm gelip geçiyordu:
uyuşturucu satıcıları, hırsızlar, haydutlar, karaborsacılar,
sarhoşlar, fahişeler. Kimi sarhoşlar o kadar azgın oluyordu
ki, öteki mahkûmlar onları ancak elbirliğiyle durdurabiliyorlardı.
Altmış yaşlarında, koca memeleri karnına
sarkmış, ak saçları darmadağınık, harabeye dönmüş bir
kadın getirmişler, güçbela içeri sokmuşlardı; tekmeler savuran,
bağırıp çağıran kadını dört muhafız zor zapt ediyordu.
Tekmeler savurmaya çalıştığı botlarını güçlükle
çıkardıktan sonra, kadını tuttukları gibi Winston'ın kucağına
fırlatmışlardı; az daha uyluk kemikleri kırılacaktı
Winston'ın. Kadın yerinden doğrulup muhafızların arkasından,
"O... çocukları!" diye haykırmıştı. Sonra da,
münasebetsiz bir yerde oturduğunu fark ederek Winston'ın
dizlerinin üstünden tahta sıraya kaymıştı.
"Pardon, yavrum," demişti. "İsteyerek oturmadım
kucağına, o fırlamalar ittiler. Herifçioğulları bir hanfendiye
nasıl muamele edileceğini bilmiyorlar." Birden durmuş,
memelerini toparlamış ve öğürmüştü. "Kusura kalma,"
demişti, "kafam biraz iyi de."
Sonra öne eğilmiş, midesinde ne var ne yoksa çıkarmıştı.
Gözlerini kapayıp arkasına yaslanarak, "Rahatladım
be," demişti. "Hep söylerim, asla içinde tutmayacaksın.
Mideye indirir indirmez çıkar gitsin."