George Orwell - 1984

sın? Sen tarihin dışındasın, yoksun." Tavrı değişmiş, daha
bir sertleşmişti: "Yalanlarımız ve gaddarlığımızdan ötürü
kendini ahlaki olarak bizden üstün görüyorsun, değil mi?"
"Evet, kendimi sizden üstün görüyorum."
O'Brien sesini çıkarmadı. Odanın içinde başka iki
ses duyuldu. Winston, çok geçmeden, bu seslerden birinin
kendi sesi olduğunu fark etti. Kardeşlik örgütüne
yazıldığı gece O'Brien'la yaptığı konuşmanın ses bandıydı
bu. Konuşmada, yalan söyleyeceğine, çalıp çırpacağına,
sahtekârlık yapacağına, adam öldüreceğine, insanları
uyuşturucu kullanmaya ve fuhuşa özendireceğine, zührevi
hastalıkların yayılmasını sağlayacağına, gerekirse bir
çocuğun yüzüne kezzap atacağına söz veriyordu.
O'Brien, bu gösteriye pek de gerek olmadığını belirtmek
istercesine sabırsızca bir el hareketi yaptı. Sonra bir düğmeyi
çevirdi ve sesler kesildi.
"Kalk o yataktan," dedi.
Kayışlar gevşemişti. Winston yataktan aşağıya indi;
ayakta zor duruyordu.
"Sen, son insan," dedi O'Brien. "İnsan ruhunun yılmaz
bekçisi. Şimdi kendini olduğun gibi gör bakalım.
Çıkar üstündekileri."
Winston, tulumunu tutan ipi çözdü. Tulumun fermuarı
çoktan sökülüp alınmıştı. Tutuklandığından beri
üstündeki giysiyi çıkarıp çıkarmadığını anımsamıyordu.
Tulumun içinden, iç çamaşırı demek için bin şahit isteyen,
sapsarı olmuş, kirli paçavralara sarılı bedeni ortaya
çıktı. Üstündekileri yere bırakırken, odanın karşı tarafında
üç kanatlı bir ayna olduğunu fark etti. Aynaya doğru giderken
ansızın durdu. İstençdışı bir çığlık koptu içinden.
"Git," dedi O'Brien. "Aynanın iki kanadı arasında
dur. Kendini bir de yandan gör."
Winston korktuğu için durmuştu. İki büklüm olmuş,
kırçıllaşmış, iskelete dönmüş bir yaratık kendisine doğru