George Orwell - 1984

son derece sıradan bir iş vardı, bir sürü rakamı yeniden
düzenleyecekti, tüm dikkatini vermesi gerekmiyordu.
Kâğıtta, politik anlamı olan bir şey yazıyordu herhalde.
Görebildiği kadarıyla iki olasılık vardı. Birincisi, ki
bu daha büyük bir olasılıktı, kız tahmin ettiği gibi Düşünce
Polisi'nin bir ajanı olabilirdi. Düşünce Polisi'nin
mesaj iletmek için neden böyle bir yol seçtiğini anlamak
mümkün değildi, ama kendilerine göre bir nedenleri olsa
gerekti. Kâğıtta yazan, bir tehdit, bir celp, bir intihar
emri ya da bir tür tuzak olabilirdi. Ama aklından bir türlü
kovamadığı, çok daha çılgınca bir başka olasılık daha
vardı. Mesaj belki de Düşünce Polisi'nden değil, bir yeraltı
örgütünden geliyordu. Kardeşlik diye bir örgüt gerçekten
vardı belki de! Kız o örgütün üyesi olabilirdi! Hiç
kuşkusuz saçma bir fikirdi bu, ama kâğıt daha eline tutuşturulur
tutuşturulmaz böyle bir düşünce aklından
geçmişti. Daha olası görünen öteki açıklama ancak birkaç
dakika sonra aklına gelmişti. Mantığı şu anda bile
mesajın ölüm anlamına geldiğini söylese de, inandığı bu
değildi, mantıksız da olsa umudunu koruyordu; eli ayağı
birbirine karışmıştı; yeniden düzenlediği rakamları
söyleyaz'a mırıldanırken sesinin titremesini elinden geldiğince
bastırmaya çalışıyordu.
İşi biten kâğıtları tomar yapıp basınçlı boruya tıktı.
Sekiz dakika olmuştu. Gözlüğünü burnunun üstünde
geriye itti, derin bir nefes aldıktan sonra en üstte o kâğıt
parçasının durduğu öteki kâğıt yığınını önüne çekip
kâğıdı açtı. İri harflerle, kargacık burgacık bir elyazısıyla
şöyle yazıyordu:
Seni seviyorum.
Donup kaldığı için, insanın başını derde sokabilecek
bu kâğıdı birkaç saniye kadar bellek deliğine atamadı.