George Orwell - 1984

mış olduğunu ve her bölümde birer yaratık bulunduğunu
görebiliyordu. Sıçanlar.
"Senin durumunda," dedi O'Brien, "dünyanın en
kötü şeyinin sıçanlar olduğu anlaşılıyor."
Kafesi daha ilk gördüğünde, Winston bir şeyler sezerek
ürpermiş, nedenini kestiremediği bir korkuya kapılmıştı.
Oysa şimdi kafesin önündeki, maskeye benzeyen
eklentinin neye yaradığını birden kavramıştı. Aklı başından
gitti, dizlerinin bağı çözüldü.
"Bunu yapamazsınız!" diye çığlığı bastı. "Yapmamalısınız,
yapmamalısınız! Olamaz!"
"Rüyalarında kapıldığın paniği anımsıyor musun?"
dedi O'Brien. "Karşına karanlıktan bir duvar dikiliyor,
kulağına birtakım hırıltılar geliyordu. Duvarın öbür tarafında
korkunç bir şey vardı. Onun ne olduğunu bildiğinin
farkındaydın, ama dile getirmeye cesaret edemiyordun.
Duvarın öbür tarafında sıçanlar vardı."
Winston, "O'Brien," dedi, sesini yükseltmemeye çalışarak.
"Buna hiç gerek olmadığını biliyorsunuz. Söyleyin,
ne yapmamı istiyorsunuz?"
O'Brien bu soruyu doğrudan yanıtlamadı. Bu kez
sesi yeniden o öğretmen edasına büründü. Winston'ın
arkasında bir yerdeki dinleyicilere seslenecekmiş gibi
dalgın dalgın karşıya baktı.
"Tek başına acı her zaman yetmeyebilir," dedi. "İnsanoğlu,
kimi zaman, acıya dayanabilir, en ölümcül acıya
bile. Ama herkesin asla dayanamayacağı, aklından geçirmek
bile istemeyeceği bir şey mutlaka vardır. Burada cesaret
ya da korkaklık söz konusu edilemez. Yüksek bir
yerden düşerken bir ipe tutunmak korkaklık sayılmaz.
Suyun dibinden yukarı çıktığında ciğerlerini havayla
doldurmak da korkaklık sayılmaz. Karşı konulamayacak
bir içgüdüdür bu. Aynı şey sıçanlar için de geçerli. Onlar
senin için dayanılmaz. Senin için, istesen de karşı koya-