George Orwell - 1984

andıran çenesinin üzerinde ince bir yarık gibi kalan bir
adam, karşısına dikilmiş, copu parmakları arasında döndürüp
duruyordu. Winston adamla göz göze geldi. Elleri
başının arkasında, yüzü ve gövdesi korumasız, öylece
durmak, dayanılmaz bir çıplaklık duygusu veriyordu.
Adam bembeyaz dilinin ucuyla ipince dudaklarını yaladıktan
sonra yürüyüp gitti. Tam o sırada bir şangırtı daha
koptu. Adamlardan biri, cam kâğıt ağırlığını masanın üstünden
kaptığı gibi şöminenin kenarına çarpmış, paramparça
etmişti.
Pastaların tepesine kondurulan minik pembe şekerleri
andıran ufacık mercan parçası halının üstünde yuvarlandı.
Winston, ne kadar küçük, diye geçirdi aklından,
ne kadar küçükmüş meğer! Arkasında birinin nefesini
hissetti, sonra birden ayak bileğine öyle bir tekme yedi
ki, az kalsın yere düşüyordu. Adamlardan birinden karın
boşluğuna bir yumruk yiyen Julia da katlanır cetveller
gibi iki büklüm olmuştu. Yerde sürünürken soluk almaya
çalışıyordu. Winston başını çevirip bakmaya cesaret
edemiyor, ama Julia'nın ardına kadar açılan ağzı, mosmor
kesilmiş yüzü ikide bir görüş açısına giriyordu. Dehşete
kapılmış olmakla birlikte, Julia'nın çektiği acıyı, soluk
alabilmek için bastırmak zorunda kaldığı o ölümcül
acıyı kendi bedeninde duyumsayabiliyordu. Bilmediği
bir şey değildi: Bir an önce soluk almak zorunda olduğun
için, o korkunç, içe işleyen acıyı duymazdın bile. Çok
geçmeden, iki adam, Julia'yı kollarından ve bacaklarından
tutup karga tulumba odadan çıkardı. Winston bir an
Julia'nın baş aşağı çevrilmiş yüzünü görür gibi oldu; sapsarı
kesilmişti, gözleri kapalıydı, yanaklarındaki allık izleri
silinmemişti. Bu, Julia'yı son görüşü olacaktı.
Hiç kıpırdamadan öylece duruyordu. Henüz kimseden
yumruk yememişti. Kafasından, kendiliğinden gelen
ama tümden ilgisiz görünen bir yığın düşünce geçiyor-