George Orwell - 1984

lenen bu gösteri çok tutuluyordu. Çocuklar gitmek için
yanıp tutuşurlardı. Winston, Bayan Parsons'tan izin isteyerek
kapıya yöneldi. Ama koridorda daha birkaç adım
ilerlemişti ki, ensesinde korkunç bir acı duydu. Ensesine
kızgın bir tel saplanmıştı sanki. Birden arkasına döndü
ve Bayan Parsons'ın, sapanını cebine sokmakta olan oğlunu
içeri çekmeye çalıştığını gördü.
Oğlan, kapı üzerine kapanırken, "Goldstein!" diye
böğürdü. Ama Winston'ı asıl tedirgin eden, kadının solgun
yüzündeki umarsız korku oldu.
Dairesine dönünce, tele-ekranın önünden hızla geçti,
hâlâ ensesini ovuşturarak yeniden masanın başına
oturdu. Tele-ekrandan gelen marşlar kesilmişti. Şimdi
keskin bir askeri ses, vahşice bir zevk alıyormuşçasına,
İzlanda ile Faroe Adaları arasında bir yerde demirlemiş
olan yeni Yüzen Kale'nin silahlarını sayıp sıralıyordu.
Zavallı kadın o çocuklarla cehennem hayatı yaşıyor
olsa gerek, diye düşündü Winston. Bir iki yıla kalmaz,
annelerinin küçücük bir sadakatsizliğini yakalamak için
kadıncağızı gece gündüz izlemeye başlardı bunlar. Son
zamanlarda nerdeyse tüm çocuklar korkunçlaşmıştı. En
kötüsü de, Casuslar gibi örgütler aracılığıyla sistemli bir
biçimde, başına buyruk küçük vahşilere dönüştürülmüş
olmalarına karşın, Parti disiplinine en ufak bir baş kaldırma
eğilimi göstermemeleriydi. Tam tersine, Partiye ve
Parti'yle bağıntılı her şeye tapıyorlardı. Şarkılar, törenler,
bayraklar, yürüyüşler, oyuncak tüfeklerle yapılan talimler,
atılan sloganlar, Büyük Birader'e tapınmalar; onların
gözünde bütün bunlar harika birer oyundu. Tüm vahşilikleri
dışa vurmuş, Devlet düşmanlarına, yabancılara,
hainlere, kundakçılara, düşünce suçlularına yönelmişti.
Kendi çocuklarından korkmak, otuz yaşından büyükler
için nerdeyse olağan bir şey olup çıkmıştı. Haksız da sayılmazlardı,
çünkü gün geçmiyordu ki, Times gazetesin-