George Orwell - 1984

ir saçmalıktı. Yerçekimi yasası tam bir saçmalıktı.
O'Brien, "İstersem bir sabun köpüğü gibi yükselebilirim
yerden," demişti. Winston, bundan şu sonucu çıkarıyordu:
"Eğer o, yerden yükseldiğini düşünüyorsa ve ben de
aynı anda onun yerden yükseldiğini gördüğümü düşünüyorsam,
o zaman bu olay gerçekten oluyor demektir."
Ama ansızın, tıpkı batık bir geminin su yüzeyinde belirivermesi
gibi, zihninde bir düşünce beliriverdi: "Aslında
böyle bir şeyin olduğu yok. Onu hayal ediyoruz. Bu bir
sanrı." Ne ki, aklına düşen bu düşünceyi hemen bastırdı.
Hile ortadaydı. Böyle bir düşünce, insanın kendisi dışında
bir yerde "gerçek" şeylerin olduğu "gerçek" bir dünyanın
var olduğunu öngörüyordu. Ama böyle bir dünya nasıl
var olabilirdi ki? Herhangi bir şeyle ilgili, kendi zihnimizin
dışında nasıl bir bilgimiz olabilirdi ki? Her şey zihinde
olup biter. Ve zihinlerde olan her şey gerçekte de olur.
Hileyi ortaya koymakta hiçbir güçlük çekmediği
gibi, kendini bu hileye kaptırma tehlikesi de yoktu. Yine
de, bunun kendisi tarafından düşünülmemiş olması gerektiğini
fark ediyordu. Tehlikeli bir düşünce belirir belirmez,
zihin kör bir nokta oluşturmalıydı. İşlem kendiliğinden,
içgüdüsel olmalıydı. Buna Yenisöylem'de suçdurdurum
diyorlardı.
Kendini suçdurduruma alıştırmak için çalışmaya
başladı. Kendi kendine, "Parti'ye göre, dünya düzdür",
"Parti'ye göre, buz sudan ağırdır" diye önermelerde bulunuyor,
sonra da kendini, bu savlara ters düşen görüşleri
görmezlikten ya da anlamazlıktan gelmeye alıştırıyordu.
Aslında hiç kolay değildi. Akıl yürütme ve doğaçlama
konusunda çok güçlü olmayı gerektiriyordu. Örneğin,
"iki kere iki beş eder" gibi bir önermenin ortaya çıkardığı
aritmetik sorunlarını düşünsel olarak kavraması
çok zordu. Bir yandan mantığı büyük bir incelikle kullanırken,
bir yandan da en kaba mantık hatalarının ayırdı-