George Orwell - 1984

değildi. Yüz kilometreyi geçmeyen yolculuklarda pasaportunuzu
onaylatmanız gerekmiyordu, ama bazen tren
istasyonlarının çevresinde dolaşan devriyeler oralarda
rastladıkları bütün Parti üyelerinin kâğıtlarına bakıyorlar,
akla gelmedik sorular soruyorlardı. Ne ki, Winston
hiçbir devriyeye rastlamamış, istasyonda indikten sonra
yola koyulduğunda da ikide bir dönüp arkasına bakmış,
izlenmediği kanısına varmıştı. Tren, hava günlük güneşlik
olduğu için gezintiye çıkmış proleterlerle doluydu.
Winston'ın oturduğu ahşap koltuklu kompartmanı, dişleri
dökülmüş bir nineden bir aylık bir bebeğe kadar kalabalık
bir aile tıka basa doldurmuştu; öğleden sonrayı
kırda oturan "yakınlarıyla" birlikte geçirecekler ve Winston'a
hiç çekinmeden anlattıkları gibi, biraz karaborsa
tereyağı alacaklardı.
Yol önce genişledi, ama çok geçmeden, kızın sözünü
ettiği patikaya vardı Winston; iki yanı çalılık bir keçiyoluydu
burası. Saati yoktu ama, üçü geçtiğini sanmıyordu.
Yerleri boydan boya kaplayan çançiçeklerine basmadan
yürümek olanaksızdı. Biraz vakit geçirmek için çömelip
çiçek toplamaya başladı; ne ki, aklından, buluştuklarında
kıza bir demet çiçek sunmak da geçmiyor
değildi. Koca bir demet toplamış, çiçeklerin baygın kokusunu
içine çekiyordu ki, arkasından gelen bir sesle donup
kaldı; belli ki, çalıları çıtırdatarak yaklaşan biri vardı.
En iyisi, çiçek toplamaya devam etmekti. Gelen ya kızdı
ya da biri tarafından izlenmişti. Başını kaldırıp çevreye
bakınsa, kuşku çekebilirdi. Bir çiçek daha, bir çiçek daha
derken, bir el usulca omzuna dokundu.
Başını kaldırıp baktı. Kızdı gelen. Sesini çıkarmaması
için başıyla uyardıktan sonra çalıları araladı ve ormana
giden dar yolda hızla ilerlemeye başladı. Balçıklara hiç
basmadan yürüdüğüne bakılırsa, buradan çok geçmişti.
Winston da, çiçek demetini sımsıkı tutarak, ardına düş-