George Orwell - 1984

için de inanılmaz söylentiler yayılıyordu.
Nefret Haftası'nın simgesi olarak kullanılacak yeni
şarkı (Nefret Şarkısı deniyordu) çoktan bestelenmiş,
tele-ekranlarda durmadan çalınıyordu. Buna müzik demek
zordu, tamtam seslerini andıran yabanıl, kaba bir
ritmi vardı. Yürüyüşe geçenlerin raprapları eşliğinde yüzlerce
kişi tarafından haykırıldığında, insan yüreğine korku
salıyordu. Proleterler bu şarkıya bayılmışlardı; gece
yarıları sokaklarda, hâlâ çok sevilen "Beyhude bir hayaldi"
şarkısıyla yarıştığı söylenebilirdi. Parsonsların çocukları,
sabahtan akşama kadar bir tarak ve tuvalet kâğıdıyla
bu şarkıyı çalarak kafa şişiriyorlardı. Artık akşamları
Winston'ın başını kaşımaya vakti olmuyordu. Parsons'ın
örgütlediği gönüllü mangaları, caddeyi Nefret Haftası'na
hazır ediyorlardı: Bayraklar ve posterler hazırlıyorlar, çatılara
gönderler dikiyorlar, flamaların asılması için tehlikeyi
göze alarak caddenin üzerine teller geriyorlardı.
Parsons, yalnızca Zafer Konaklarına çekilecek dört yüz
metre uzunluğundaki flamayı anlata anlata bitiremiyordu.
Tam havasını bulmuştu, nerdeyse zil takıp oynayacaktı.
Havalar iyice ısındığı ve ırgat gibi çalıştığı için,
akşamları kısa pantolon ve kısa kollu gömlek giyme fırsatını
bulmuştu. Oradan oraya koşturuyor, canla başla
çalışıyor, dolap beygiri gibi dönüp duruyor, herkesi yoldaşça
uyarı ve öğütlerle gayrete getiriyor, tüm bunları
yaparken de tepeden tırnağa tere batıyor, gövdesinden
ekşi bir ter kokusu yayılıyordu.
Londra'nın dört bir yanında yeni bir poster belirivermişti.
Üstünde hiçbir yazı yoktu, yalnızca Avrasyalı
bir askerin üç dört metre yüksekliğinde, korkunç bir resminden
oluşuyordu; Moğol yüzünde anlamsız bir ifade,
ayaklarında kocaman postallar, yarı makineli tüfeğini yukarıya
doğrultmuş, yürüyordu. Hangi açıdan bakarsanız
bakın, silahın büyültülmüş namlusu size çevrilmiş gibi