George Orwell - 1984

alaycı bir gülümseyiş belirmişti. Ayaklarının altı çançiçekleriyle
kaplıydı. Sanki toprağı kendiliğinden örtüvermişlerdi.
Winston kızın elini tuttu.
"İnanır mısın," dedi, "şu ana kadar gözlerinin renginin
farkında değildim." Kirpikleri kopkoyu, gözleri kahverengiydi,
açık kahverengi. "İşte sen de gördün neye
benzediğimi sonunda, hâlâ bakabiliyor musun bana?"
"Neden bakamayacakmışım ki?"
"Otuz dokuz yaşındayım. Yakamı kurtaramadığım
bir karım, bacaklarımda varislerim, beş takma dişim var."
"Umurumda değil," dedi kız.
Hangisinin önce davrandığı belli değildi ama, az
sonra kollarındaydı kız. Winston ilk başta, olup bitene
inanamadı. Kızın dipdiri bedeni bedenine sımsıkı yaslanmıştı,
simsiyah saçlarından önünü göremiyordu. Ve evet!
Kız başını kaldırıp ona baktı, Winston o geniş, kırmızı
ağzı öptü. Kız, kollarını Winston'ın boynuna dolamış,
sevgilim, bir tanem, canım, diye mırıldanıyordu. Winston
kızı çekip yere yatırdı, kız hiç karşı koymadı, ona
istediğini yapabilirdi. Ne ki, kıza dokunuyordu ama, bedeninde
en küçük bir uyanma yoktu Winston'ın. Şaşkın
ve gururluydu, o kadar. Olup bitenden hoşnuttu, ama en
küçük bir cinsel istek duymuyordu. Her şey ansızın oluverdiği
için mi, kızın gençliği ve güzelliği gözünü korkuttuğundan
mı, yoksa kadınsız yaşamaya fazla alıştığı için
mi, nedenini bilemiyordu. Kız toparlanıp kalktı, saçına
ilişen bir çançiçeğini aldı. Winston'ın yanına oturup kolunu
beline doladı.
"Aldırma, bir tanem. Acelemiz ne? Akşama kadar
buradayız. Burası saklanmak için biçilmiş kaftan, değil
mi? Hep birlikte çıkılan o doğa yürüyüşlerinden birinde
yolumu kaybedince kendimi burada bulmuştum. Birinin
geldiğini yüz metreden duyuyorsun."
Winston, "Adın ne?" diye sordu.