George Orwell - 1984

kiz sterlin de ne ederdi şimdi çıkaramıyorum ama, çok
paraydı. Bugün pek nadir bulundukları halde gerçek antika
parçalar kimin umurunda ki?"
Winston hemen dört doları verdi, gözünü alamadığı
parçayı cebine attı. Ona çekici gelen, güzelliğinden çok,
şimdikinden çok farklı bir çağa ait olduğu izlenimini
uyandırmasıydı. Bu yumuşak, dalgalı cam nesne, daha
önce gördüklerinin hiçbirine benzemiyordu. Gerçi
Winston bir zamanlar kâğıt ağırlığı olarak kullanılmış
olabileceğini kestirebiliyordu, ama artık hiçbir işe yaramaması
onu bir kat daha çekici kılıyordu. Çok ağırdı,
ama bereket cebinde şişkinlik yapmıyordu. Bir Parti üyesinin
böyle bir nesneyi bulundurması biraz tuhaftı, dahası
başına iş açabilirdi. Eski, o yüzden de güzel olan her
şey, belli belirsiz de olsa kuşku çekiyordu. Dört doları
cebine attıktan sonra yaşlı adamın neşesi bayağı yerine
gelmişti. Belli ki, aslında üç, hatta iki dolara bile razıydı.
"Yukarıda bir oda daha var, belki bir göz atmak istersiniz,"
dedi. "Gerçi pek fazla bir şey yok. Birkaç parça bir
şey işte. Yukarı çıkacaksak lambayı yakayım."
Başka bir lambayı yakıp iki büklüm öne düştü, dik
ve aşınmış merdivenleri ağır ağır çıkıp dar bir koridordan
geçti; sokağa değil de bir taş avluya ve bacalar ormanına
bakan bir odaya girdiler. Winston, içerisinin bir
oturma odası gibi döşenmiş olduğunu fark etti. Yere ince
uzun bir halı serilmişti, duvarda birkaç resim vardı, şöminenin
önüne kirli bir kanape yerleştirilmişti. Şömine rafının
üstünde cam kapaklı, kadranı on iki rakamlı eski
model bir saatin tıkırtıları duyuluyordu. Pencerenin altında,
odanın nerdeyse dörtte birini kaplayan kocaman
bir karyola vardı; şiltesi hâlâ üstündeydi.
Yaşlı adam, handiyse özür dilercesine, "Karım ölünceye
kadar burada yaşadık," dedi. "Eşyaları yavaş yavaş
satıyorum. Mesela, şu maun karyola harikulade bir par-