George Orwell - 1984

geliyordu. Korkmasının nedeni, yalnızca bu yaratığın kendisi
olduğunu bilmesi değil, aynı zamanda görünüşünün
gerçekten ürkünç olmasıydı. Aynaya biraz daha yaklaştı.
Yaratığın yüzü, eğik durduğu için uzamış görünüyordu.
Ağlamaklı, avurdu avurduna geçmiş, hapishane kaçkını
bir surat, çıplak tepesiyle birleşen çıkık bir alın, çarpık bir
burun, vahşi ve ürkek gözler. Yüzü kırış kırış olmuş, ağzı
sanki içine göçmüştü. Evet, bu yüz kesinlikle kendi yüzüydü,
ama yüzündeki değişiklik iç dünyasındaki değişimden
daha fazla gibiydi. Belli ki, yüreğinden geçenleri
yansıtmayacaktı artık. Saçları yer yer dökülmüştü. İlkin
saçlarının kırlaşmış olduğunu sandı, oysa kırlaşan yalnızca
kafa derisiydi. Nicedir biriken kirden, elleri ve yüzü dışında
tüm bedeni kurşuni bir renge bürünmüştü. Kir tabakasının
altından yer yer yara izleri göze çarpıyordu; ayak
bileğinin oradaki varis çıbanı irinli bir yaraya dönüşmüş,
derisi pul pul olmuştu. Ama asıl korkuncu, iskeleti çıkmış,
bir deri bir kemik kalmış olmasıydı; bacakları o kadar
incelmişti ki, dizleri baldırlarından daha kalın görünüyordu.
O'Brien'ın, kendisini bir de yandan görmesini söylerken
ne demek istediğini şimdi anlıyordu. İki büklüm olmuştu.
İncecik omuzları öne bükülüp kamburu çıkınca
göğsü içeri göçmüştü. Kürdan gibi boynu, kafasının ağırlığı
altında kırılıverecek gibiydi. Onu gören, ölümcül bir
hastalığa yakalanmış altmış yaşında bir adam sanırdı.
"Yüzümün −bir İç Parti üyesinin yüzünün− yaşlı ve
yorgun göründüğünü düşündüğün oldu," dedi O'Brien.
"Şimdi kendi yüzün için ne düşünüyorsun bakalım?"
Winston'ı omzundan tuttuğu gibi kendine çevirdi.
"Şu haline bir bak!" dedi. "Şu bedenine bir bak, tepeden
tırnağa pislik içindesin. Şu ayak parmaklarının
arasındaki kirlere bak. Bacağındaki şu kokuşmuş yaraya
bir bak, insanın midesini bulandırıyor. Leş gibi koktuğunun
farkında mısın? Belki de artık fark etmiyorsundur.