George Orwell - 1984

ilekten kopmuş bir el olduğunu gördü. Koptuğu yer dışında,
alçıdan dökülmüş bir yontu gibi bembeyazdı.
Winston eli yolun kıyısına doğru tekmeledi, sonra kalabalığın
içine düşmemek için sağdaki bir ara sokağa girdi.
Üç dört dakika sonra, bombanın etkilediği bölgenin dışındaydı
artık; sokaklardaki kitlelerin mahşer yerine çevirdiği
yaşam hiçbir şey olmamışçasına sürüyordu. Nerdeyse
akşamın sekiziydi ve proleterlerin gittikleri içkili lokantalar
(onlar "meyhane" diyorlardı) adam almıyordu. Durmadan
açılıp kapanan kirli kapılardan hela, talaş ve ekşi
bira kokuları geliyordu. Bir evin çıkıntı yaptığı köşede üç
adam birbirine sokulmuş dikiliyor, ortadakinin elinde tuttuğu
katlanmış gazeteyi öbür ikisi onun omuzlarının üzerinden
okuyordu. Winston, daha yüzlerini doğru dürüst
görecek kadar yaklaşmamış olmasına karşın, tepeden tırnağa
dikkat kesilmiş olduklarını anlamıştı. Belli ki ciddi
bir haberi okuyorlardı. Aralarında birkaç adım kalmıştı ki,
adamlar birden birbirlerinden koptular ve ikisi ağız dalaşına
tutuştu. Nerdeyse yumruk yumruğa geleceklerdi.
"Bi dakka sus da dinle, be adam! Ne diyorum ben
sana, sonu yediyle biten hiçbir numara on dört aydır kazanmadı!"
"Bal gibi de kazandı!"
"Hayır, kazanmadı işte! İki yıldan fazla oldu, evde
hepsini bir kâğıda döküyorum, bir bir kaydını tutuyorum,
kaz kafalı! Anlasana, sonu yediyle biten hiçbir numara..."
"Kazandı ulan, kazandı! Anasını sattığımın numarasını
bile söyleyebilirim. Dört sıfır yediyle bitiyordu. Şubattaydı...
Şubatın ikinci haftası..."
"Başlatma şimdi şubatından! Hepsini yazdım diyorum
sana. Anlamıyorsun ki, sonu yediyle..."
Sonunda, üçüncü adam, "Kesin be, yeter artık!" dedi.
Piyangodan söz ediyorlardı. Winston otuz metre ka-