George Orwell - 1984

yecek öyle bir şeyle tehdit ediyorlar ki, dayanamıyorsun.
O zaman, 'Bana yapmayın, başkasına yapın, bilmemkime
yapın,' deyiveriyorsun. Sonradan, bunun yalnızca bir
numara olduğuna, sırf onları durdurmak için söylediğine,
aslında öyle düşünmediğine inandırabilirsin kendini.
Ama öyle değil işte. O sırada bile isteye öyle söylüyorsun.
Kendini kurtarmanın başka bir yolu olmadığını düşünüyorsun,
kendini kurtarmaya can atıyorsun. Ötekinin
başına gelmesini bal gibi istiyorsun. Ne acılar çekeceğini
umursamıyorsun. Yalnızca kendini düşünüyorsun."
"Yalnızca kendini düşünüyorsun," diye tekrarlamıştı
Winston.
"Sonra da, ötekine karşı eskiden duyduklarını duyamıyorsun
artık."
"Haklısın," demişti Winston, "duyamıyorsun."
Söylenecek fazla bir şey kalmamış gibiydi. İncecik
tulumları rüzgârda bedenlerine sürtünüyordu. Birden,
öyle suskun oturmanın utancını duymuştu ikisi de; üstelik
hava hiç kıpırdamadan oturulmayacak kadar soğuktu.
Julia metroyu kaçırmaması gerektiğini mırıldanarak
ayağa kalkmıştı.
"Görüşelim," demişti Winston.
"Evet," demişti Julia da, "görüşelim."
Duraksayarak da olsa, kısa bir süre Julia'nın arkasından
gitmişti. Artık hiç konuşmamışlardı. Julia, ondan
kurtulmaya çalışmamakla birlikte, yan yana gelmelerini
önlemek için adımlarını sıklaştırmıştı. Winston, başlangıçta,
ona metro istasyonuna kadar eşlik etmeye kararlıydı,
ama çok geçmeden o soğukta Julia'nın ardı sıra yürümek
ona saçma ve çekilmez gelmişti. Julia'yı bırakıp gitmekten
çok, Kestane Ağacı Kahvesi'ne dönmek için dayanılmaz
bir istek duymuştu; Kestane Ağacı Kahvesi ona hiç
bu kadar çekici gelmemişti. Birden köşedeki masasını,
satranç tahtasını ve bittikçe garsonun yenilediği cini özle-