George Orwell - 1984

Ama bu gerçeği dile getirdiği sürece, belli belirsiz de olsa
süreklilik kesintiye uğramayacaktı. İnsanlık kalıtı, sesini
duyurarak değil, akıl sağlığını koruyarak sürdürülüyordu.
Yeniden masanın başına oturdu, kalemini mürekkebe
batırıp yazmaya başladı:
Geleceğe ya da geçmişe, düşüncenin özgür olduğu,
insanların birbirlerinden farklı oldukları ve yapayalnız
yaşamadıkları bir zamana; gerçeğin var olduğu ve yapılanın
yok edilemeyeceği bir zamana:
Tekdüzen çağından, yalnızlık çağından, Büyük Birader
çağından, çiftdüşün çağından; selamlar!
Artık ölmüş olduğunu düşündü. İşte şimdi, düşüncelerini
dile getirebilmeyi başardığında, can alıcı adımı
attığını geçirdi aklından. Her davranışın sonuçlarını, o
davranışın kendisi doğurur. Yeniden yazmaya koyuldu:
Düşüncesuçu, ölümü gerektirmez: Düşüncesuçunun
KENDİSİ ölümdür.
Kendini ölü bir adam olarak kabul etmişti ya, elden
geldiğince uzun süre hayatta kalmak önem kazanmıştı.
Sağ elinin iki parmağına mürekkep bulaşmıştı. İşte tam
da böyle bir ayrıntı insanı ele verebilirdi. Bakanlık'taki
bağnaz bir gayretkeş (olasılıkla bir kadın; saçları kum sarısı,
ufak tefek kadın ya da Kurmaca Dairesi'nde çalışan
siyah saçlı kız gibi biri) öğle arasında neden yazdığını,
neden eski moda bir kalem kullandığını, dahası ne yazdığını
merak etmeye başlayabilir, sonra da bir ilgilinin kulağına
kar suyu kaçırabilirdi. Banyoya gitti, insanın derisini
zımpara kâğıdı gibi kazıyan, o yüzden de bu iş için
çok uygun olan pürtüklü koyu kahverengi sabunla ellerini
uzun uzun yıkayarak mürekkebi çıkardı.