George Orwell - 1984

yordu. Yüzüne, eskisinden daha güçlü bir ışık vuruyordu.
Bir yanında O'Brien duruyor, dikkatle ona bakıyordu.
Öbür yanında duran beyaz önlüklü adamın elinde bir
şırınga vardı.
Gözlerini açtıktan sonra bile çevresindekileri ancak
yavaş yavaş algılayabiliyordu. Bu odaya sanki bambaşka
bir dünyadan, çok daha derinlerdeki bir sualtı dünyasından
yüzerek çıkıyordu. Ne kadardır orada, derinlerde
olduğunu bilmiyordu. Tutuklandığı andan beri karanlık
ya da aydınlık görmemişti. Kaldı ki, anımsadıklarının da
bir sürekliliği yoktu. Bilincinin, uykudaki bilincinin bile
zaman zaman kapandığı ve kapkara bir boşluktan sonra
yeniden açıldığı olmuştu. Ama bu boşluklar günlerce ya
da haftalarca mı sürmüştü, yoksa yalnızca birkaç saniye
mi, bunu bilmek olanaksızdı.
Karabasan, dirseğine indirilen o ilk darbeyle başlamıştı.
Sonradan, tüm olup bitenin, başlangıçta tutukluların
hemen hepsine uygulanan sıradan bir sorgulama olduğunu
kavrayacaktı. Herkesin önünde sonunda itiraf
etmek zorunda kalacağı, casusluk, sabotaj ve benzerleri
gibi bir sürü suç vardı. İtiraf bir formalite olmasına karşın,
işkence gerçekti. Kaç kez dayak yemişti, dayaklar ne kadar
sürmüştü, anımsayamıyordu. Hep siyah üniformalı
beş altı adam oluyordu başında. Bazen yumruk atarak,
bazen coplarla, bazen demir çubuklarla dövüyorlar, bazen
de postallarıyla tekmeliyorlardı. Kim bilir kaç kez
umarsız bir hayvan gibi yerlerde yuvarlanmış, tekmelerden
sakınabilmek için bitmek bilmeyen boşuna bir çabayla
debelenip durmuş, ama her seferinde kaburgalarına,
karnına, dirseklerine, baldırlarına, kasığına, hayalarına,
kuyruksokumuna daha fazla tekme yemekten kurtulamamıştı.
Kimi zaman bu iş o denli uzun sürüyordu ki,
bilincini yitirmeyi becerememesi, muhafızların attığı dayaktan
çok daha acımasız, korkunç ve dayanılmaz geli-