George Orwell - 1984

IV
Winston, Bay Charrington'ın dükkânının üst katındaki
karmakarışık küçük odaya göz gezdirdi. Pencerenin
yanı başındaki kocaman yatak yapılmıştı; üstünde eski
battaniyeler ve kılıfsız bir yastık duruyordu. Şöminenin
üstündeki eski model, kadranı on iki rakamlı saatin tıkırtıları
duyuluyordu. Köşede, açılır kapanır masanın üstünde,
son gelişinde satın aldığı camdan kâğıt ağırlığı odanın
yarı aydınlığında hafifçe parlıyordu.
Şöminenin önünde Bay Charrington'ın getirdiği
ezik büzük bir teneke gaz sobası, bir cezve ile iki fincan
duruyordu. Winston sobayı yakıp üstüne su koydu. Bir
paket içinde Zafer Kahvesi ve birkaç tablet de sakarin
getirmişti. Saat yedi yirmiyi gösteriyordu, oysa aslında
on dokuz yirmiydi. Julia on dokuz otuzda gelecekti.
Delilik bu, delilik, diye geçiriyordu içinden; bile
bile, yok yere, intihar gibi bir delilik. Bir Parti üyesinin
işleyebileceği suçlar arasında gizlenmesi en zor olanı
buydu. Aslında bu düşünce ilk kez, açılır kapanır masanın
üstündeki cam ağırlığa bakarken belirmişti kafasında.
Beklediği gibi, Bay Charrington odayı kiraya vermekte
hiçbir güçlük çıkarmamıştı. Cebine girecek birkaç
dolardan dolayı hiç kuşkusuz memnundu. Kaldı ki, Winston'ın
odayı bir aşk macerası yaşamak için kiralamak
istediğini öğrendiğinde bile ne bir şaşkınlık belirtisi göstermiş
ne de rahatsız edici bir söz söylemişti. Tam tersine,
zarif bir edayla kendini nerdeyse görünmez kılarak
gözlerini kaçırmış ve ortaya konuşmuştu. Bay Charrington'ın
gözünde, özel hayat çok değerliydi. Ara sıra herkes
yalnız kalabileceği bir yer olsun isterdi. Ve böyle bir
yer buldukları zaman da, bunu bilenlerin en sıradan nezaket
kuralı gereği dillerini tutmaları gerekirdi. Dahası,