George Orwell - 1984

mekler nicedir insanın yüreğini daraltıyorsa ve insan yaşlandıkça
her şey daha da kötüye gidiyorsa, bütün bunlar
dünyanın bu düzeninin doğal olmadığını göstermiyor
muydu? İnsan bu durumun dayanılmaz olduğunu düşünüyorsa,
bir zamanlar düzenin şimdikinden çok farklı
olduğuna ilişkin anıları olması gerekmez miydi?
Winston kantine bir kez daha göz gezdirdi. Hemen
herkes çirkindi, üstelik sırtlarında şu birbirinin aynı mavi
tulumlar olmasa da bir şey değişmeyecekti. Kantinin
öbür ucunda ufak tefek, böcek gibi bir adam tek başına
oturmuş, kahvesini içiyor, minik gözleriyle sağa sola kuşkulu
bakışlar fırlatıyordu. İnsan çevresine şöyle bir bakmasa,
diye düşündü Winston, Parti'nin ideal tipler olarak
belirlediği sarışın, hayat dolu, güneşte yanmış, kaygısız
gençlerin, uzun boylu, güçlü kuvvetli delikanlılarla diri
göğüslü genç kızların gerçekten var olduğuna, hem de
çoğunlukta olduklarına kolayca inanabilir. Oysa, görebildiği
kadarıyla, Havaşeridi Bir'de yaşayanların çoğu ufak
tefek, kara kuru, biçimsiz insanlardı. Bakanlıkların şu böceksi
tiplerden geçilmemesi ne kadar tuhaftı: genç yaşta
göbek bağlayan, kısa bacaklı, oradan oraya seğirtip duran,
çipil gözlü, ablak suratlı, yerden bitme bir sürü
adam. Anlaşılan, Parti'nin egemenliğinde en çok bu tipler
yetişiyordu.
Varlık Bakanlığı'nın açıklaması ikinci bir borazan
sesiyle sona erdi ve yerini tangır tungur bir müziğe bıraktı.
Tele-ekrandan yağdırılan rakamlar karşısında aşka
gelen Parsons piposunu ağzından çıkardı.
"Varlık Bakanlığı belli ki bu yıl büyük iş başarmış,"
dedi başını bilgiççe sallayarak. "Bana bak, Smith oğlum,
bana verebileceğin bir jiletin var mı?"
"Hiç yok," dedi Winston. "Ben de altı haftadır aynı
jileti kullanıyorum."
"İyi, ne yapalım; bir soralım dedik, oğlum."