George Orwell - 1984

geldi. Bir süre öyle oturdular. Yirmi dakika mı, bir saat
mi, anlamak güçtü. Dışarıdan yine postal sesleri geldi.
Winston'ın içi çekildi. Birazdan, az sonra, belki beş dakikaya
kadar, belki hemen o anda, postal sesleri iyice yaklaşacak,
sıranın ona geldiği anlaşılacaktı.
Kapı açıldı. Donuk yüzlü genç subay hücreye girdi.
Eliyle Ampleforth'u işaret etti.
"101 Numaralı Oda'ya," dedi.
Ampleforth, yüzünde hafif bir tedirginlik belirse de
pek bir şey anlamadan, muhafızların arasında ağır ağır
yürüyerek çıktı gitti.
Aradan, Winston'a çok uzun gelen bir zaman geçti.
Karnındaki ağrı yeniden başlamıştı. Zihni, her seferinde
aynı deliklere düşen bir top gibi, hep aynı hatta sürükleniyordu.
Yalnızca altı şey geçiyordu kafasından. Karnındaki
ağrı; bir parça ekmek; kan ve çığlıklar; O'Brien; Julia;
jilet. Yine içi çekildi; postal sesleri yaklaşıyordu. Kapının
açılmasıyla birlikte içeriye ağır bir ter kokusu yayıldı.
Parsons hücreden içeri girdi. Altında haki bir şort,
üstünde spor bir gömlek vardı.
Bu kez Winston'ın aklı başından gitmişti.
"Sen, burada ha!" deyiverdi.
Parsons'ın Winston'a bakışında merak ve şaşkınlıktan
eser yoktu, gözlerinde yalnızca acı okunuyordu. Bir aşağı
bir yukarı sarsak sarsak yürümeye başladı, ayakta zor duruyordu.
Tombul bacaklarının üstünde dik durduğunda
ise, dizlerinin titrediği açıkça görülüyordu. Ardına kadar
açılmış gözleri uzak bir noktaya takılıp kalmıştı sanki.
"Neden alındın içeri?" diye sordu Winston.
Parsons, ağlamaklı bir sesle, "Düşüncesuçu!" dedi.
Sesinin tonunda, aynı anda hem suçunu tam bir kabulleniş
hem de böyle bir suçun yöneltilmesi karşısında duyulan
inanılmaz dehşet vardı. Winston'ın tam karşısında
durdu, umarsızca içini döktü: "Ne dersin, beni vurmaz-