George Orwell - 1984

miyordu, çikolatayı geri getirmiyordu, çocuğun ya da
kendisinin ölümünü önlemiyordu; ama böylesi ona doğal
geliyordu. Mültecilerle dolu gemideki kadın da, mermilerden
korumayacağını bile bile, küçük çocuğu kollarının
arasına almıştı. Parti'nin yaptığı en korkunç şeylerden
biri de, sizi içgüdülerin, duyguların hiçbir işe yaramayacağına
inandırmak, ama aynı zamanda sizi maddi
dünya karşısında tümden güçsüz kılmaktı. Bir kez
Parti'nin buyruğu altına girdiniz mi, ne hissettiğiniz ya
da ne hissetmediğiniz, ne yaptığınız ya da ne yapmaktan
kaçındığınız hiç fark etmiyordu. Ne yaparsanız yapın ortadan
kayboluyordunuz; siz de silinip gidiyordunuz,
yaptıklarınız da. Tarihin akışının dışına atılıyordunuz. Ve
daha iki kuşak öncesine kadar bunun insanlar için en küçük
bir önemi yoktu, çünkü tarihi değiştirmeye kalkışmıyorlardı.
Onları çekip çeviren, sorgulamayı akıllarından
geçirmedikleri özel bağlılıklardı. Asıl önemli olan,
kişisel ilişkilerdi; hiçbir işe yaramayacak bir hareketin,
birini kollarına almanın, dökülen bir gözyaşının, ölmekte
olan birine söylenen bir sözün bir değeri olabiliyordu.
Winston, birden, proleterlerin hâlâ böyle olduklarını
fark etti. Bir partiye, bir ülkeye ya da bir düşünceye değil,
birbirlerine bağlıydılar. Winston, hayatında ilk kez,
proleterleri aşağılamadığını ya da onları yalnızca, bir gün
zembereğinden boşanıp dünyayı yeniden yaratması beklenen
durağan bir güç olarak görmediğini düşündü. Proleterler
insan kalmışlardı. Yürekleri katılaşmamıştı. Şimdi
kendisinin özel bir çaba göstererek yeniden edinmeye
çalıştığı ilkel duygulara tutunmuşlardı. Winston, bunu
düşünürken, hiçbir ilgisi yokken, birkaç hafta önce kaldırımda
gördüğü ve bir lahana sapıymışçasına bir tekmede
yolun kıyısına attığı kopuk eli anımsadı.
"Proleterler insan," dedi sesini yükselterek. "Biz insan
değiliz."