George Orwell - 1984

işlenen saçmalıklarla, konferanslar, geçit törenleri, şarkılar,
sloganlar ve marşlarla, o doğal duygu içlerinden sökülüp
atılmıştı. Mantığı ayrıksı örneklerin mutlaka olması gerektiğini
söylüyor, ama yüreği buna inanmıyordu. Kadınların
hepsi de, Parti'nin olmalarını istediği gibi, erişilmezdi.
Winston, şu erdemlilik duvarını hayatında bir kez olsun
yıkmayı sevilmekten de daha çok istiyordu. Hakkını vererek
sevişmek, isyan demekti. Arzu ise düşüncesuçu olarak
görülüyordu. Hani, Katharine'de bir istek uyandırmayı
başarabilse, kendi karısını baştan çıkarmış gibi olacaktı.
Ama hikâyeyi tamamlamak gerekiyordu. Yazdı:
Lambayı iyice açtım. Işıkta bakınca...
Gaz lambasının zayıf ışığı bile karanlık odayı bayağı
aydınlatmıştı. Kadını ilk kez doğru dürüst görebiliyordu.
Kadına doğru bir adım attıktan sonra, şehvet ve dehşet
içinde kalakalmıştı. Oraya gitmekle göze aldığı riskin
fena halde farkındaydı. Çıkarken devriyelere yakalanmak
işten bile değildi: Dahası, o sırada onu kapının
önünde bekliyor bile olabilirlerdi. Ama oraya yapmak
için gittiği şeyi yapmadan çıkıp giderse de!..
Bütün bunlar yazılmalı, itiraf edilmeliydi. Lambanın
ışığı biraz daha açılınca, birden kadının yaşlı olduğunu
görmüştü. Yüzü o kadar kalın bir boya tabakasıyla
kaplıydı ki, karton bir mask gibi kırılıverecekmiş gibi görünüyordu.
Saçına ak düşmüştü; ama en fecisi, ağzı hafifçe
aralanmıştı ve içerisi karanlık bir mağarayı andırıyordu.
Tek bir diş bile kalmamıştı ağzında.
Winston, çabuk çabuk çiziktirdi:
Işıkta bakınca, kadının oldukça yaşlı olduğunu gördüm,
en azından ellisindeydi. Ama hiç aldırmadım, yaptım
yine de.