George Orwell - 1984

in üniforması olan bu giysileri başkalarının giymesi yasaktı.
Bu dünyada ne varsa hepsi kapitalistlerindi, herkes
de onların kölesiydi. Tüm topraklar, tüm evler, tüm fabrikalar
ve tüm para onlarındı. Onların sözünü dinlemeyegörün,
ya hemen hapsi boylar ya da işinizden olur ve aç kalırdınız.
Sıradan biri, bir kapitalistle konuşurken, onun
önünde boyun büküp eğilmek, şapkasını çıkarmak ve ona
"Efendim" demek zorundaydı. Kapitalistlerin başkanına
Kral denirdi, sonra...
Winston daha sonra sıralananları biliyordu: geniş
kollu giysiler içindeki piskoposlar, kürklü kaftanlara bürünmüş
yargıçlar, ceza boyunduruğuna geçirilerek teşhir
edilen, tomruğa bağlanarak dolaştırılan, işkence çarklarına
bağlanan insanlar, dokuz kamçılı kırbaçlar, Londra
Belediye Başkanı'nın verdiği görkemli şölenler, Papa'nın
ayaklarını öpmeler. Bir de, jus primae noctis diye bir şey
vardı ki, çocukların ders kitaplarında geçmesi sakıncalıydı.
Kapitalistlere, fabrikalarında çalışan her kadınla yatma
hakkı tanıyan bir yasaydı bu.
Bunların ne kadarının yalan olduğunu nasıl bilecektiniz
ki? Sıradan insanların artık Devrim'den önceki dönemden
daha iyi durumda oldukları doğru olabilirdi.
Doğru olmadığının biricik kanıtı, yüreğinizden yükselen
o sessiz protesto, içinde yaşadığınız koşulların dayanılmaz
olduğunu duyumsatan, eskiden böyle değildi herhalde
diye düşündüren o sezgiydi. Winston birden, çağdaş
yaşamın asıl özelliğinin acımasızlığı ve güvensizliği
değil, yavanlığı, donukluğu ve kayıtsızlığı olduğunu fark
etti. Yaşamın yalnızca tele-ekranlardan yağdırılan yalanlarla
değil, Parti'nin erişmeye çalıştığı ülkülerle de hiç
benzeşmediğini görmek için çevrenize bir göz atmanız
yeterliydi. Bir Parti üyesi için bile, yaşamın çok büyük
bir bölümü yansız ve siyasetten uzak, sıkıcı işlerle uğraş-