George Orwell - 1984

karşılaşırsanız sizi durdurabilirlerdi. "Belgelerinizi görebilir
miyim, yoldaş? Ne işiniz var burada? İşten kaçta
çıktınız? Eve hep bu yoldan mı gidersiniz?"... falan filan.
Gerçi eve alışılmadık bir yoldan gidilemez diye bir kural
yoktu, ama Düşünce Polisi'nin kulağına gitmeyegörsün,
yıldırımları üzerinize çekmek için yeter de artardı bile.
Birden ortalık birbirine girdi. Millet çığlık çığlığaydı.
İnsanlar tavşanlar gibi kaçışıyor, kapılardan içeri atıyorlardı
kendilerini. Winston'ın hemen önündeki bir kapıdan
genç bir kadın fırladığı gibi su birikintisinin içinde
oynayan küçük bir çocuğu kaptı, çabucak önlüğüne sarıp
yeniden kapıdan içeri daldı. Tam o sırada, yandaki
aralıklardan birinden fırlayan, akordeon gibi olmuş siyah
takım elbiseli bir adam, göğü işaret ederek deliler gibi
Winston'a koştu.
"Dikkat, gemi!" diye haykırdı. "Aman, babalık! Tepemizde
patlayacak! Çabuk yere yat!"
Proleterler, nedense, bombaya "gemi" diyorlardı.
Winston kendini hemen yüzükoyun yere attı. Proleterler
bu tür uyarılarda bulunduklarında hemen hep haklı
çıkarlardı. Bombalar sesten hızlı yol almasına karşın,
proleterlerin bir bombanın gelmekte olduğunu birkaç
saniye öncesinden sezmelerini sağlayan bir içgüdüleri
vardı sanki. Winston ellerini başının üstünde kavuşturdu.
Kaldırım yerinden oynuyormuşçasına bir gümbürtü
koptu; sırtına patır patır bir şeyler yağdı. Ayağa kalktığında,
sırtının, en yakındaki pencereden yağan cam kırıklarıyla
kaplı olduğunu fark etti.
Yeniden yürümeye başladı. Bomba, sokağın iki yüz
metre kadar yukarısındaki evleri göçertmişti. Göğü kaplayan
kapkara dumanların altında, sıva tozlarının yükseldiği
yıkıntıların çevresinde bir kalabalık toplanmaya başlamıştı.
Winston'ın gözüne, az ilerideki sıva yığınının ortasında
kıpkırmızı bir şey ilişti. Biraz yaklaşınca, bunun,