George Orwell - 1984

Tele-ekrandan akıllara durgunluk veren istatistikler
birbiri ardı sıra yağıyordu. Geçen yıla oranla daha çok yiyecek,
daha çok giyecek, daha çok konut, daha çok ev
eşyası, daha çok tencere, daha çok yakıt, daha çok gemi,
daha çok helikopter, daha çok kitap, daha çok bebek vardı;
hastalık, suç ve cinnet dışında her şey daha çoktu. Her
yıl, her dakika herkes ve her şey görülmemiş bir hızla
çoğalıyordu. Winston, biraz önce Syme'ın yaptığı gibi,
kaşığını eline almış, masanın üstündeki türlü artığıyla oynuyor,
deşeleyip şekiller oluştururken, yaşadıkları yaşamın
büründüğü görünümü düşünüyordu öfkeyle. Yaşam
hep böyle mi olagelmişti? Yemeğin tadı her zaman böyle
mi olmuştu? Kantine göz gezdirdi. Alçak tavanlı bir salon,
bir sürü bedenin sürtüne sürtüne kararttığı duvarlar;
insanların dirsek dirseğe oturmalarını gerektirecek kadar
bitişik düzen yerleştirilmiş eski püskü madeni masalar ve
iskemleler; eğri büğrü kaşıklar, ezik büzük tepsiler, kaba
saba beyaz kulplu bardaklar; tüm yüzeyler yağ içinde, her
çatlak kir dolu; ve kötü cin, kötü kahve, yavan türlü ve
kirli giysi kokularının birbirine karıştığı ekşimsi, baygın
bir koku. İnsanın içinden bütün benliğiyle isyan etmek
geliyordu, hakkı olan bir şey elinden alınmış gibi bir duyguya
kapılıyordu insan. Winston geçmişi düşündüğünde
de aklına farklı bir şey gelmiyordu. Yeterince yiyecek bulabildiği,
delik deşik çoraplar ve iç çamaşırları giymediği,
evdeki eşyaların kırık dökük olmadığı bir dönem anımsamıyordu;
odalar doğru dürüst ısınmazdı, metrolar hep
tıklım tıklımdı, evler dökülüyordu, ekmekler kapkara,
çay kıtı kıtınaydı, kahve bulaşık suyu gibiydi, sigara bulmak
her zaman sorun olmuştu; şu yapay cin dışında tek
bir şey yoktu ki ucuz ve bol olsun. Ve bu sıkıntı, pislik ve
kıtlık, bitmek bilmeyen kışlar, yapış yapış çoraplar, hiçbir
zaman çalışmayan asansörler, bir türlü ısınmayan sular,
pürtüklü sabunlar, dağılıveren sigaralar, tatsız tuzsuz ye-