George Orwell - 1984

çan etmeden kendini sokağa attı. Dahası, çocuk şarkısını
o anda uydurduğu bir ezgiyle mırıldanmaya başlamıştı:
'"Portakal var, limon var,' diye çalar çanları
St. Clement'in,
'Nerde benim üç çeyreğim,' diye çalar..."
Birden yüreği ağzına geldi, aklı başından gitti. Karşıdan
mavi tulumlu biri geliyordu, aralarında on metre var
yoktu. Kurmaca Dairesi'nde çalışan siyah saçlı kızdı gelen.
Ortalık aydınlık olmamasına karşın Winston onu
kolayca tanımıştı. Kız Winston'la göz göze geldi, ama
onu hiç görmemiş gibi geçip gitti.
Winston birkaç saniye kadar hiç kımıldamadan öylece
kaldı. Sonra sağa döndü, yanlış yöne gittiğinin farkına
varmadan ağır ağır uzaklaştı. Hiç değilse bir sorun
çözülmüştü. Artık kızın kendisini sürekli gözetlediğinden
kuşkusu kalmamıştı. Genç kızın Parti üyelerinin yaşadığı
yerlerden kilometrelerce uzaklarda, aynı akşam ve
aynı karanlık arka sokakta dolaşıyor olması asla bir rastlantı
olamayacağına göre, onu buraya kadar izlemiş olmalıydı.
Rastlantının böylesi mümkün değildi. Gerçekten
de Düşünce Polisi'nin bir ajanı mı, yoksa yalnızca
meraklı bir amatör casus mu olduğu pek önemli değildi.
Onun meyhaneye girdiğini de görmüş olsa gerekti.
Winston güçlükle yürüyordu. Cebindeki iri cam parçası
her adım atışında bacağına çarpıyor, cebinden çıkarıp
atmak geçiyordu içinden. En fecisi de midesine saplanan
sancıydı. Bir ara, kendini hemen bir helaya atmazsa
ölecekmiş gibisinden bir duyguya kapıldı. Ne ki, böyle
bir mahallede umumi hela bulmak olanaksızdı. Sonunda
midesindeki spazm geçti, ardında bir buruntu kaldı.
Bir çıkmaz sokaktaydı. Durdu, ne yapması gerektiğini
düşünerek kısa bir süre bekledi, sonra dönüp gerisin-