George Orwell - 1984

Oturdukları odayı, nerdeyse yarısını beyaz örtülü
bir yatağın kapladığı o karanlık odayı anımsıyordu. Odada
ayaklı bir gazocağı, yiyeceklerin konduğu bir raf, dışarıdaki
sahanlıkta da, başka odalarla ortaklaşa kullanılan,
kahverengi fayanstan bir lavabo vardı. Annesinin, heykelsi
gövdesiyle gazocağının üzerine eğilmiş, tencereyi
karıştırdığını anımsıyordu. Ama sürekli açlık çekmeleri,
yemek vakti geldiğinde birbirlerine girmeleri hiç aklından
çıkmıyordu. Annesine ikide bir mızırdanarak neden
daha fazla yemek olmadığını sorar, kadıncağıza öfkeyle
bağırıp çağırır (erken yaşta çatlamaya başlayan, dahası
bazen boğuklaşan sesinin tonunu bile anımsıyordu) ya
da payına düşenden fazlasını kapabilmek için burnunu
çeke çeke ağlayarak kendini acındırmaya çalışırdı. Annesi
ona payından fazlasını vermeye çoktan hazırdı. Aslan
payını "oğlan"ın almasından daha doğal ne olabilirdi ki?
Ama o ne kadar verilse doymaz, hep daha da fazlasını
isterdi. Annesi her yemekte, bencillik etmemesi, kız kardeşinin
hasta olduğunu, onun da beslenmesi gerektiğini
unutmaması için yalvarırdı, ama ne fayda. Annesi tabağına
yemek koymayı kesince, gözleri yuvalarından fırlayarak
bağırır, tencereyle kepçeyi elinden kapmaya kalkışır,
kız kardeşinin tabağındakileri aşırırdı. Annesiyle kardeşini
aç bıraktığının farkındaydı, ama kendine engel
olamadığı gibi, bunu bir hak olarak görüyordu. Sanki
karnının sürekli zil çalması ona böyle bir hak veriyordu.
İki yemek arasında, annesi uyanık davranmazsa, gidip gidip
raftan yiyecek yürütürdü.
Bir keresinde, çikolata tayını dağıtılmıştı. Haftalardır,
belki aylardır ilk kez dağıtılıyordu. O ufacık ama çok
değerli çikolata parçasını çok iyi anımsıyordu. İki onsluk
parçanın (o günlerde hâlâ ons diyorlardı) üçü arasında
paylaşılması gerekiyordu. Belli ki, üç eşit dilime bölünecekti.
Winston birden çikolatanın tümünün kendisine