George Orwell - 1984

et ediyordu, hem de yalnızca içtenlikle değil, sıradan bir
Parti üyesinde rastlanmayan bir şehvetle, her şeyi günü
gününe bilerek. Yine de, her an gözden düşebilirmiş gibi
bir hali vardı Syme'ın. Söylenmese daha iyi olacak şeyler
söylüyor, çok fazla kitap okuyor, ressamlar ve müzisyenlerin
gediklisi oldukları Kestane Ağacı Kahvesi'ne takılıyordu.
Kestane Ağacı Kahvesi'ne gitmeyi yasaklayan bir yasa
olmadığı gibi, yazılı olmayan bir yasa da yoktu, gel gör ki
kahvenin adı kötüye çıkmıştı. Parti'nin eski, gözden düşmüş
önderleri ortadan kaldırılmadan önce burada toplanırlardı.
Goldstein'ın bile yıllarca önce zaman zaman burada
görüldüğü söyleniyordu. Syme'ın başına gelecekleri
şimdiden kestirmek hiç de zor değildi. Ne var ki, Syme'ın,
Winston'ın kafasından geçenleri azıcık okuyabilse onu
anında Düşünce Polisi'ne ihbar edeceği de bir gerçekti.
Kim etmezdi ki, ama Syme herkesten erken davranırdı.
Coşku yeterli değildi. Bağnazlık bilinçsizlikti.
Syme başını kaldırıp baktı. "İşte Parsons geliyor," dedi.
Sesinin tonunda, "Şu geri zekâlı" demişçesine bir
hava vardı. Winston'ın Zafer Konutlarındaki komşusu
Parsons, kalabalığın içinde kendine yol açarak ilerlemeye
çalışıyordu; tombul, orta boylu, sarı saçlı, kurbağa suratlı
bir adamdı. Otuz beş yaşında olmasına karşın boynu ve
beli yağ bağlamaya başlamıştı, ama canlı ve çocuksu bir
yürüyüşü vardı. Baştan ayağa erken büyümüş bir oğlan
çocuğunu andırıyordu; o kadar ki, Parti tulumu giymiş
olmasına karşın, onu Casuslar'ın mavi şortu, gri gömleği
ve kırmızı boyunbağıyla düşünmemek nerdeyse olanaksızdı.
Parsons denince, insanın gözünün önüne hep yumuk
yumuk dizler, bıngıl bıngıl kollar gelirdi. Parsons,
gerçekten de, ne zaman bir toplu doğa yürüyüşüne çıkacak
ya da başka bir bedensel etkinliğe katılacak olsa şort
giyme fırsatını asla kaçırmazdı. Winston ile Syme'ı, "Meraba,
meraba!" diye neşeyle selamladıktan sonra, berbat