George Orwell - 1984

sokaktaki çocukların bağırtıları geliyordu. Winston, artık
belleklerden silinmiş olan geçmişte, bir kadınla bir erkeğin
serin bir yaz akşamı yatakta böyle çırılçıplak yatmaları,
kendilerini kalkmak zorunda hissetmeden diledikleri
zaman sevişmeleri, akıllarına geleni konuşmaları, orada
öylece uzanıp dışarıdan gelen dingin sesleri dinlemeleri
olağan bir şey miydi, diye geçirdi aklından. Bütün bunların
olağan karşılandığı bir dönem asla yaşanmış olamazdı.
Tam o sırada uyanan Julia dirseği üstünde doğrulup gaz
sobasına baktı.
"Suyun yarısı buhar olup uçtu," dedi. "Şimdi kalkar,
kahveyi yaparım. Bir saatimiz var. Senin apartmanda
ışıkları kaçta kesiyorlar?"
"Yirmi üç otuzda."
"Yurtta yirmi üçte kesiyorlar. Ama içeriye daha erken
girmek zorundasın, çünkü... Hişt! Defol, iğrenç yaratık!"
Birden yataktan aşağıya eğildi, yerden kaptığı bir
ayakkabıyı, o sabah İki Dakika Nefret sırasında Goldstein'a
sözlüğü nasıl fırlattıysa, tıpkı bir oğlan çocuğu
gibi odanın köşesine fırlatıverdi.
Winston, şaşkınlık içinde, "Neydi o?" diye sordu.
"Sıçan. Ahşap kaplamanın arasından çirkin burnunu
çıkardığını gördüm. Orada bir delik var. Neyse, ödü bokuna
karıştı."
"Sıçan ha!" diye mırıldandı Winston. "Bu odada!"
Julia, yeniden yatağa uzanırken, "Ohoo, her yerde
cirit atıyorlar," dedi umursamaz bir sesle. "Bizim yurdun
mutfağında bile yakaladık. Londra'nın bazı mahalleleri
kum gibi sıçan kaynıyor. Biliyor musun, çocuklara saldırıyorlar.
Evet, resmen çocukların üstüne atlıyorlar. Öyle
sokaklar var ki, kadınlar bebeklerini iki dakika yalnız bırakamıyorlar.
Hani şu iri, kahverengi olanlar var ya, onlar
işte. En fecisi de bu yaratıkların hep..."
Winston, gözleri sımsıkı kapalı, "Yeter, uzatma!" dedi.