George Orwell - 1984

ça; bir de tahtakurularından temizlenirse. Ama biraz kaba
bulabilirsiniz tabii."
Odanın tümünü aydınlatsın diye lambayı havaya
kaldırmıştı; belki şaşırtıcıydı ama, loş ışıkta içerisi son
derece çekici görünüyordu. Winston'ın aklından bir düşünce
geçti: Tehlikeyi göze alırsa, odayı haftada birkaç
dolara rahatlıkla kiralayabilirdi. Akla düşer düşmez kovulması
gereken, çılgınca, umutsuz bir düşünceydi bu;
ama oda onu bir tür nostaljiye, eski zaman anılarına sürüklemişti.
Böyle bir odada, çaydanlık kaynayadursun,
şöminenin karşısındaki kanapede ayaklarını uzatıp oturmak,
hiç de yabancısı olmadığı bir şey gibi gelmişti: bir
başına, tümüyle güvende, ne bir gözetleyen ne buyurgan
bir duyuru, çaydanlığın fokurtusu ve saatin dostça tiktakları
dışında ne bir ses ne bir nefes.
"Tele-ekran yok!" diye mırıldanmaktan alamadı kendini.
"Ya, evet," dedi yaşlı adam, "hiç olmadı. Çok pahalı.
Hiç gerek de duymadım galiba. Köşede duran şu açılır
kapanır masaya ne dersiniz? Ama kanatlarını açacaksanız
menteşelerini yenilemeniz gerekir."
Bu arada, Winston çoktan öbür köşedeki küçük kitaplığa
yönelmişti. Kitaplıkta kitaptan başka her şey vardı.
Kitap aramaları her yerde olduğu gibi proleter mahallelerinde
de büyük bir titizlikle gerçekleştirilmiş, ele geçirilen
tüm kitaplar yok edilmişti. Okyanusya'nın herhangi
bir yerinde 1960'tan önce basılmış bir kitap bulmak
hemen hemen olanaksızdı. Yaşlı adam, lamba hâlâ
elinde, şöminenin öbür yanında karyolanın tam karşısındaki
duvara asılı, gülağacı çerçeveli bir resmin önünde
duruyordu.
"Bakın, eski baskılara merakınız varsa..." diyecek oldu
nezaketten kırılırcasına.
Winston resmin karşısına geçip inceledi. Dikdörtgen