George Orwell - 1984

Çok geçmeden, oyun tahtasının üstündeki karelerde
merdivenleri tırmanır, sonra yılanlardan aşağıya, başlangıç
noktasına inerken, Winston çılgınlar gibi eğlenmeye,
kahkahalar atmaya başlamıştı. Sekiz oyun oynamışlar,
dördünü Winston, dördünü annesi kazanmıştı. Oyunu
anlayamayacak kadar küçük olan kız kardeşi ise, bir mindere
yaslanarak oturmuş, onlara bakarak kıkır kıkır gülmüştü.
Tıpkı küçüklüğündeki gibi, hep birlikte mutlu
bir öğleden sonra yaşamışlardı.
Winston bu sahneyi zihninden silip attı. Yanlış bir
anıydı. Yanlış anılar zaman zaman başını ağrıtıyordu. İnsan
onların aslında ne olduklarını bildiği sürece önemleri
yoktu. Bazı şeyler olmuştu, bazı şeyler olmamıştı. Yeniden
satranç tahtasına yöneldi ve bir kez daha beyaz atı
eline aldı. At birden tak diye satranç tahtasının üstüne
düştü. Winston iğne batırılmış gibi yerinden sıçradı.
Tiz bir borazan sesi duyulmuştu. Haber bülteni geliyordu
işte! Zafer kazanılmıştı! Haberlerden ne zaman
borazan çalınsa, zafer kazanılmış demekti. Kahvede bir
heyecan dalgası esti. Garsonlar bile irkilip kulak kesilmişlerdi.
Borazan sesi kahvenin içinde çınlamıştı. Tele-ekranda
coşkulu bir ses hızlı hızlı anlatmaya başlamış, ama
çok geçmeden dışarıdaki gösteriden gelen bağırtılar baskın
çıkmıştı. Haber sokaklarda yıldırım gibi yayılmıştı.
Winston'ın tele-ekrandan duyabildiği kadarı bile, öngörüsünün
tümüyle gerçekleştiğini anlamasına yetmişti:
Gizlice büyük bir donanma kurulmuş, düşmanın gerisine
ani bir darbe indirilmiş, beyaz ok siyah oku yarıp geçmişti.
Bağrışmaların arasından kesik kesik zafer haykırışları
duyuluyordu: "Muhteşem stratejik manevra... Kusursuz
eşgüdüm... Tam bir bozgun... Yarım milyon tutsak...
Büyük bir moral çöküntüsü... Tüm Afrika'yı ele
geçirdik... Savaşın sonunu getirin artık... Zafer... İnsanlık