George Orwell - 1984

eceremiyordu, bir santim bile kalkmıyordu bedeni.
Ama birkaç gün −ya da birkaç yemek− sonra bunu da
becermeye başladı. Bir süre sonra, art arda altı kez yapabiliyordu
artık. Bedeniyle iyiden iyiye övünç duymaya
başlamıştı; dahası, zaman zaman, yüzünün de eski haline
dönmekte olduğuna inanası geliyordu. Ama elini saçsız
başına götürmeyegörsün, aynadan kendisine bakan o buruşuk,
harabeye dönmüş suratı anımsayıveriyordu.
Zihni açılmaya başlamıştı. Tahta yatağa oturup sırtını
duvara verdi, yazı tahtasını dizlerine alıp kararlı bir
biçimde kendini yeniden eğitme görevine girişti.
Kabul etmek gerekir ki, teslim olmuştu. Aslında,
şimdi baktığında, bu kararı almadan çok önceden teslim
olmaya hazır olduğunu anlıyordu. Sevgi Bakanlığı'ndan
içeri girer girmez −evet, o buyurgan ses tele-ekrandan
onlara ne yapmaları gerektiğini söylerken Julia'yla birlikte
kalakaldıklarında bile−, Parti'nin gücünün karşısına
dikilmeye kalkışmanın ne kadar boş ve saçma olduğunu
kavramıştı. Düşünce Polisi'nin onu yedi yıl boyunca kılı
kırk yararak izlediğini artık biliyordu. En küçük bir davranışını,
söylediği tek bir sözü bile gözden kaçırmamışlar,
aklından geçenlerin hiçbirini kaçırmamışlardı. Güncesinin
kapağının bir köşesine sürmüş olduğu beyazımsı
tozu bile özenle yeniden yerine koymuşlardı. Winston'a
ses bantları dinletmişler, fotoğraflar göstermişlerdi. Bazıları
Julia'yla çekilmiş fotoğraflarıydı. Evet, hatta... Artık
Parti'ye karşı savaşamazdı. Kaldı ki, Parti haklıydı. Haklı
olması olağandı: Ölümsüz, kolektif beyin nasıl yanılabilirdi
ki? Parti'nin kararlarını dışarıdan hangi ölçütlerle
değerlendirebilirdiniz? Akıllılık, çoğunluğa bakılarak ölçülebilirdi.
Onların düşündükleri gibi düşünmeyi öğrenmek
gerekiyordu. Ancak!..
Kurşunkalem eline kalın gelmeye başlamıştı, parmakları
arasında zor tutuyordu. Aklına gelen düşüncele-