George Orwell - 1984

dan geldiği gökyüzüne baktığı görkemli yivli sütunun
kaidesinin çevresinde dolandı. Sütunun önünden geçen
caddede, Oliver Cromwell'i at sırtında gösteren bir heykel
vardı. Randevu saatini beş dakika geçmiş, ama kız
hâlâ görünmemişti. Winston bir kez daha müthiş bir
korkuya kapıldı. Demek gelmeyecekti, vazgeçmişti! Ağır
ağır meydanın kuzey yakasına doğru yürüdü ve çanları
bir zamanlar "Nerde benim üç çeyreğim" diye çalmış
olan St. Martin Kilisesi'ni görünce buruk bir hoşnutluk
duydu. Sonra birden kızı gördü; anıtın kaidesinin orada
durmuş, sütunu sarmalayan bir posteri okuyor ya da
okuyormuş gibi yapıyordu. Orası biraz daha kalabalıklaşıncaya
kadar kızın yanına gitmek tehlikeliydi. Binanın
alınlığının çevresi tele-ekrandan geçilmiyordu. Ama tam
o sırada bir patırtı koptu, sol taraftan ağır araçların uğultusu
duyuldu. Birden herkes meydanın ortasında koşuşturmaya
başladı. Kız da çabucak anıtın kaidesindeki aslanların
çevresini dolandı ve koşuşanların arasına karıştı.
Winston da arkasından. Koşarken, sağdan soldan gelen
bağırtılardan, Avrasyalı tutsakları taşıyan bir konvoyun
geçmekte olduğunu anladı.
Meydanın güney yakasında yoğun bir kalabalık birikmişti.
Her zaman bu tür kargaşalardan uzak durmayı
seçen Winston bu kez dirseklerini kullanarak, omuz atarak,
ite kaka kalabalığın içine daldı. Kıza iyice yaklaşmıştı
ki, araya insan azmanı bir proleter ile karısı olduğu
anlaşılan, fıçı gibi bir kadın girdi; kızla arasında aşılmaz
bir etten duvar oluşturmuşlardı. Winston solucan gibi
kıvrıldı, var gücüyle hamle yaparak bir omzunu adamla
kadının arasına soktu. Bir an iki koca kalça arasında yassılır
gibi olduysa da, sonunda aradan sıyrılıverdi; ter içinde
kalmıştı. Artık kızın yanındaydı. Omuz omuzaydılar,
ama ikisi de gözlerini önüne dikmişti.
Donuk bakışlı muhafızların, ellerinde yarı makineli