George Orwell - 1984

"Artık bizi görebiliyorlar," dedi Julia.
"Artık sizi görebiliyoruz," dedi ses. "Odanın ortasına
gelin. Sırt sırta durun. Ellerinizi başınızın arkasında bitiştirin.
Sakın birbirinize değmeyin."
Birbirlerine değiniyorlardı, ama Winston Julia'nın
tepeden tırnağa titrediğini hissediyordu. Belki de titreyen
kendi bedeniydi. Dişlerinin birbirine vurmasını güçbela
engelleyebiliyor, ama dizlerine hâkim olamıyordu.
Aşağıdan, evin içinden ve dışından postal sesleri geliyordu.
Avluya bir sürü adamın doluştuğu anlaşılıyordu. Taşların
üstünde bir şey sürüklüyorlardı. Kadın şarkıyı birden
kesmişti. Çamaşır leğeni avlunun bir köşesine fırlatılmış
gibi bir çangırtı duyuldu, öfkeli bağırtılar birbirine
karıştı ve acı bir çığlık koptu.
"Ev kuşatılmış," dedi Winston.
"Ev kuşatıldı," diye yineledi ses.
Winston, Julia'nın dişlerinin birbirine çarptığını
duydu. "Vedalaşsak iyi olacak galiba," dedi Julia.
"Vedalaşsanız iyi olacak," dedi ses. Ardından, bambaşka
bir ses, Winston'ın daha önce duyduğunu sandığı ince,
kibar bir ses araya girdi "Bu arada, yeri gelmişken, 'Al şu
mumu, doğru yatağına, yoksa yersin baltayı kafana!"'
Winston'ın arkasında bir şangırtı koptu, yatağın üstüne
bir şey düştü. Dışarıdan pencereye bir merdiven
dayamışlar, merdivenin başı pencerenin çerçevesini yerinden
söküp içeriye düşürmüştü. Birisi pencereye tırmanıyordu.
Postal seslerinden, birilerinin üst kata çıktıkları
anlaşılıyordu. Odayı bir anda, siyah üniformaları,
uçları kabaralı postalları ve ellerinde coplarıyla iriyarı
adamlar doldurdu.
Winston, artık titremek şöyle dursun, gözlerini bile
kırpıştırmıyordu. Önemli olan tek şey, hiç kıpırdamamak,
onlara vurma fırsatı vermemek için hiç kıpırdamamaktı!
Ağzı, bir yumruk dövüşçüsünün yassı çenesini