George Orwell - 1984

dan, belleğinin kuytularından unutulmuş çocuk şarkılarından
birkaç dize daha çıkarmıştı. Birinde yirmi dört
karatavuktan, birinde boynuzu örselenmiş bir öküzden,
birinde de bahtsız bir erkek ardıçkuşunun ölümünden
söz ediliyordu. Ne zaman yeni bir dize okuyacak olsa,
alçakgönüllü bir gülümseyişle, "İlginizi çeker diye düşündüm
de," diyordu. Gel gör ki, hiçbirinde birkaç dizeden
fazlasını anımsayamıyordu.
Julia da, Winston da, yaşamakta olduklarının uzun
sürmeyeceğinin farkındaydılar; bu gerçek hiç akıllarından
çıkmıyordu. Kimileyin ölümün, üstünde yattıkları
yatak kadar yakın olduğunu apaçık duyurmuyorlar, işte
o zaman ölümün eşiğinde son bir zevk anını yaşamak
isteyen bir karayazgılı gibi, umarsız bir şehvetle birbirlerine
sarılıyorlardı. Ama zaman zaman, yalnızca güvende
oldukları değil, bu ilişkinin hiç bitmeyeceği yanılsamasına
da kapılmıyor değillerdi. İkisi de, bu odada bulundukları
sürece başlarına hiçbir şey gelmeyeceğini sanıyordu.
Buraya ulaşmak hem zor hem de tehlikeliydi, ama bu
oda onlar için bir sığınaktı. Winston, kâğıt ağırlığını seyre
daldığında, o cam dünyanın içine girilebileceğini ve içine
girildi mi de zamanın durdurulabileceğini aklından geçirmişti
ya, işte öyle bir şeydi bu da. Sık sık kaçış hayalleri
kurmaktan alamıyorlardı kendilerini. Talihleri yaver
gidebilir ve kurdukları düzeni hayatlarının sonuna kadar
sürdürebilirlerdi. Ya da Katharine ölebilir, onlar da bir
yolunu bulup evlenebilirlerdi. Ya da birlikte canlarına
kıyabilirlerdi. Ya da sırra kadem basıp kimsenin tanıyamayacağı
bir kılığa bürünebilir, proleter ağzıyla konuşmayı
öğrenip bir fabrikada çalışmaya başlayabilir, arka
sokaklardan birinde gözlerden uzak yaşayıp gidebilirlerdi.
Ama ikisi de bunların hepsinin ne kadar saçma olduğunun
farkındaydı. Gerçekte hiçbir kaçış yoktu. Tek uygulanabilir
yol olan intiharı ise akıllarının ucundan bile