George Orwell - 1984

du. Bay Charrington'ı da yakalayıp yakalamadıklarını
merak ediyordu. Avludaki kadına ne yaptıklarını merak
ediyordu. Birden, çok sıkıştığını fark ederek şaşırdı, çünkü
daha iki üç saat önce işemişti. Şöminenin üstündeki
saatin dokuzu gösterdiğini fark etti, demek saat yirmi
birdi. Oysa odaya vuran ışık çok güçlüydü. Ağustos akşamı
saat yirmi birde havanın kararıyor olması gerekmez
miydi? Yoksa ikisi de saati şaşırmış, sabaha kadar uyumuş,
uyandığında da saat ertesi sabah sekiz otuzken yirmi
otuz mu sanmıştı? Ama daha fazla kafa yormadı. Bu
işin ipe sapa gelir yanı yoktu.
O sırada koridordan, öncekilerden daha hafif bir
ayak sesi geldi ve kapıdan içeri Bay Charrington girdi.
Siyah üniformalıların tavrında bir değişiklik, bir yumuşama
oldu. Ne ki, Bay Charrington'ın görünüşünde de
bir değişiklik vardı. Gözü cam kâğıt ağırlığının parçalarına
takıldı.
Sert bir sesle, "Kaldırın şunları yerden," dedi.
Adamlardan biri fırladığı gibi buyruğu yerine getirdi.
Bay Charrington'ın Londralılara özgü şivesi kaybolmuştu;
Winston biraz önce tele-ekrandan gelen sesi birden
tanıdı. Bay Charrington'ın sırtında yine o eski kadife
ceket vardı, ama nerdeyse ağarmış olan saçları siyahtı.
Sonra, gözlüğü de yoktu. Winston'a, kimliğini belirliyormuşçasına
keskin bir bakış fırlattı ve bir daha da ilgilenmedi.
O olduğu belliydi, ama artık aynı kişi değildi.
Gövdesi dikleşmişti, daha iri görünüyordu. Yüzündeki
ufak tefek değişikliklere karşın bambaşka biri olup çıkmıştı.
Siyah kaşları incelmiş, kırışıklıkları gitmiş, yüz
hatları değişmiş, burnu bile küçülmüştü sanki. Otuz beş
yaşlarında bir adamın temkinli, soğuk yüzüydü bu.
Winston, ömründe ilk kez, hem de kim olduğunu bilerek,
Düşünce Polisi'nden biriyle karşı karşıya olduğunu
fark etti.